Speciale kerstoproep
Kanjers in kersttenue
Warme armen voor asieldieren
Ook asieldieren verdienen een warm, liefdevol thuis. Gun jij deze kanjers ook een paar warme armen?
Maak kennis met onze kanjers
Hondje Bella
Mijn naam is Bella en mijn leventje is tot nu toe niet zo rooskleurig geweest. Ik ben alleen maar gebruikt om pups te krijgen, die dan weer werden doorverkocht. Ik heb geen warm bedje gekend want ik woonde ik in een schuur, zonder liefde en aandacht. Ik was dus heel vaak op mezelf aangewezen.Gelukkig werd ik daar weggehaald en naar DOA gebracht. Toen ik hier aankwam zat ik te trillen in een hoekje en vond ik iedereen en alles echt super spannend. Wel had ik al heel snel door dat de mensen die ik bij DOA ontmoette niet zo eng waren als ik in eerste instantie dacht. Ze waren eigenlijk heel lief voor mij en probeerden mij gerust te stellen en vrienden met mij te worden. Dat vond ik toch wel fijn! Toen we eenmaal vriendjes werden gingen we oefenen om buiten te wandelen aan de lijn. Dat was ook compleet nieuw voor mij, want het ‘normale hondenleven’ was voor mij nogal vreemd. Ik vond buiten wandelen echt heerlijk! Lekker met mijn neus in de wind! Dat wandelen aan de lijn, dat ging dus ook al heel snel heel goed.Toen mocht ik een nieuwe stap maken. Ik mocht namelijk logeren in een pleeggezin en dat was mijn allereerste keer slapen in een écht huis. Inmiddels gaat het veel beter met mij. Ik hou steeds meer van mensen, maar ik kan soms nog wel erg schrikken, hoor! Bijvoorbeeld als ik een hard geluid hoor, of als iemand een onverwachtse beweging maakt. Ook heb ik soms nog wat last van mijn pootje. Ze zijn met de dierenarts en de fysiotherapeut aan het ontdekken wat daarmee is. Voorlopig ben ik nog lekker aan het logeren bij mijn pleeggezin. Ik ben zo ontzettend blij dat ik deze decembermaand in een warm mandje bij lieve mensen thuis mag doorbrengen! Ik heb vertrouwen dat de mensen van DOA mij niet alleen verzorgen, maar ook nog gaan matchen aan een super forever baasje 💚
Kat Farah
Daar sta je dan, in de kou, alleen en verdwaald. Ik had me verstopt en durfde niet tevoorschijn te komen, al die harde geluiden en rare bewegende dingen. Ik probeerde om hulp te roepen maar mijn stem is schor en zacht, dus dat hielp niet. Ik heb alle moed bij elkaar geraapt en ben na een poosje op iemand afgestapt. Ik werd opgetild door warme handen en toen begon mijn reis.Na een hobbelig ritje kwam ik terecht bij nóg meer mensen met nóg warmere handen, DOA noemen ze het hier 💚. Ik denk dat ik nog nooit in mijn korte leventje zo verwend ben geweest! Ze hebben de zachtste mandjes, 4-gangen diners en mega leuke frutseltjes om mee te spelen. Maar er werd van alles ontdekt bij mij. Bijvoorbeeld dat ik heel veel vlooien had, en oormijt. Wist ik veel dat het helemaal niet normaal was om altijd jeuk te hebben… Ik heb ook veel acne (puistjes) op mijn kin en heel veel last van mijn buikje. Dat kon er ook nog wel bij. Ik werd goed in de gaten gehouden en er werd veel met mij geknuffeld zodat ik me snel beter zou voelen.Ik logeer nu tijdelijk in een pleeggezin waar ik de hele dag op schoot mag liggen en nóg meer lekkers te knabbelen krijg. Ze zeggen dat ik er nog lang niet ben qua gezondheid, maar dat ik nu wel de goede kant op ga.
Luna
Hoi Luna hier! Ik zit al veel te lang in het asiel en er is écht helemaal niemand voor mij gekomen. En weetje, dat maakt mij echt heel verdrietig! Ik zal mij nog een keer voorstellen, maar willen jullie mijn verhaal dan alsjeblieft delen? Ik ben zo toe aan een nieuw huis!Ik ben dus Luna en ik ben als klein Luna-pupje van de straat geplukt in Albanië. Uiteindelijk in Nederland terechtgekomen. Inmiddels spreek ik al een aardig woordje Nederlands. Dat heeft mijn vorige baasje mij geleerd. Helaas kon ik daar niet blijven. Ik heb namelijk soms wat moeite met vreemde mensen. Best jammer ook want blijkbaar schrikt dat potentiële baasjes af. Als eenmaal het ijs gebroken is, dan maak ik de meest gekke zoomies om je heen en houd ik van je tot de maan en terug! Misschien heb je ook gezien dat ik een beetje krommige achterpootjes heb. Maak je daar maar niet druk om hoor. De dierenarts heeft dat onderzocht en ik heb nergens last van!Ik heb natuurlijk ook mijn ‘eigenaardigheden’… Leuk weetje is dat ik ’s ochtends een beetje last heb van een ochtendhumeur. Tja, met mij hoef je echt niet te verwachten dat wij ’s morgen vroeg in de regen en in de kou naar buiten gaan. Überhaupt naar buiten gaan in de regen, is niets voor mij. Als het even kan blijf ik lekker binnen, maar als ik dan toch buiten ben en de druppels voel, dan zoek ik snel een schuilplaats! Klinkt mijn verhaal je als muziek in de oren? Meld je dan snel aan!Të shikosh (tot ziens)! Liefs Luna
Kat Bob
Wat een luilekkerleventje heb ik zeg! Maar dat is niet altijd zo geweest. Mijn vorige leven kwam heel abrupt tot een eind toen ik de weg kwijt raakte en RATS, een heel stuk vel van mijn staart verloor. Ik weet niet eens meer hoe het kwam maar wel dat het enorm veel pijn deed en dat ik daardoor niet mijn beste zelf was. Ik sloeg wild om me heen naar alles en iedereen die mij wilde helpen.Maar bij DOA keken ze daar dwars doorheen. Eerst moest mijn staart eraf, want daar was nauwelijks nog iets van over. Dat was wel een opluchting qua pijn, maar ik voelde me er ook heel onzeker door. Ik liep altijd met mijn borst vooruit en staart omhoog, ik was de schrik van de buurt. Hoe kon iemand mij nu nog serieus nemen? Ik verstopte me en voelde me rot. Wat hielp was al het lekkers dat ik hier te eten kreeg. Brokjes, blikjes, snoepjes en staafjes, heerlijk! Later hoorde ik dat ze in al dat lekkers ook pilletjes stopten zodat mijn wond niet zou ontsteken en het minder pijn zou doen.Toen ik hersteld was van de operatie en een fikse oog- en keelontsteking mocht ik los lopen bij allemaal andere katten, nou dat hebben ze geweten! Ik ben niet zo gediend van mijn verblijf delen. Daarom hebben ze voor mij een uitzondering gemaakt. Ik woon nu op het administratiekantoor en mag op tafel bij de directeur slapen! Ik pik de worst van ieders brood en slaap in een mandje naast de computer. Ik houd enorm van spelen en aandacht, maar niet te lang. Door alle liefde die ik hier krijg voel ik me steeds wat zelfverzekerder en ik denk dat ik wel toe ben aan opnieuw de schrik zijn in iemands buurt.
Hondje Sheba
Joehoe! Sheba hier! Ik ben een lekker actief dametje die hier om een tragische reden is gebracht. Mijn baasje is namelijk plotseling overleden. Daar was ik heel verdrietig van. Ik mocht toen bij mijn mensen-oma logeren. Zij was ook heel verdrietig merkte ik. Ik probeerde haar op te vrolijken door haar uit te dagen en met haar te spelen. Door mij moest ze ook buiten wandelen. Dat leek mij een goed idee, maar het bleek dat ik veel te druk en te sterk was voor mijn mensen-oma.Daarom ben ik bij DOA gebracht. Ik was natuurlijk al verdrietig dat mijn baasje er niet meer was en werd ook wel verdrietig bij het idee dat ik weg moest bij mijn logeer-oma, maar de mensen bij DOA zijn ook heel leuk. Ik merk wel dat ze meer energie hebben dan mijn mensen-oma. We gaan lekker veel wandelen en spelen met de bal. Dat vrolijkt mij dan best wel weer op! Ze zeggen hier dat ik sowieso een opgewekt, best wel makkelijk hondje ben. Als ik er klaar voor ben, en mijn verdriet een beetje is gezakt, dan zal ik mijn nieuwe toekomst met goede moed op mij af laten komen!
Kat Pine
Daar lag ik dan, zo stil mogelijk, zo pijnloos mogelijk. Want echt ALLES deed zeer, en niet zo’n beetje ook. Ik ben van heel hoog naar beneden gevallen omdat ik op de rand van mijn balkon liep. Dat deed ik elke dag en dat ging altijd goed! Tot het niet meer goed ging… Nouja ik probeer die dag maar te vergeten, want ik heb nog nooit zoiets naars meegemaakt. Ik kwam bij DOA terecht en daar begon een lang traject van revalideren.Er waren drie grote lichamelijke dingen mis met mij. Mijn linker voorpoot was gebroken op verschillende plekken, mijn rechter achterpoot was gebroken, en mijn kaak was gebroken. Er werd een uitgebreid behandelplan bedacht door de dierenartsen om mij weer op de been te krijgen. Op de röntgenfoto’s was te zien dat mijn voorpoot niet geopereerd kon worden, dus is geamputeerd. Het klinkt gek, maar dat was al een hele opluchting! De breuk in mijn achterpoot moest genezen door heel weinig te bewegen. En mijn kaak is onder narcose rechtgezet maar dat betekende wel dat ik zo min mogelijk mijn mond open en dicht mocht doen. Daarom kreeg ik mijn voer door een slangetje direct in mijn slokdarm.Gelukkig ben ik altijd positief ingesteld en het hielp ook dat iedereen hier ontzettend lief voor me was. Ik kreeg in het begin elke dag meerdere prikjes van mijn lieve verzorgster zodat ik minder pijn zou hebben, dat werkte echt meeega goed! Een week geleden was mijn laatste röntgenfoto en wat blijkt: ik ben weer helemaal genezen!!! De breuk in mijn achterpoot is heel mooi geheeld en mijn kaak staat weer op zijn plaats zodat ik lekker zelf kan knabbelen. Het enige wat er nu nog ontbreekt is een huisje met mensen die net zo goed voor mij willen zorgen als hier bij DOA. Ik vind dat ik dat nu wel verdiend heb!
Huib en Annemieke met Peridot en Topaz
‘Onze vorige kat is overleden aan ouderdom en na verloop van tijd zijn wij ons gaan oriënteren op het adopteren van een nieuwe kat. We wilde liever geen kittens, die toch wel snel een baasje vinden. We hebben veel ervaring met katten waar iets mee is en vinden het leuk om ons daar extra voor in te zetten, om hen veilig te laten voelen.De omschrijving van Peridot en Topaz op de website van DOA klopte helemaal. Ze werden als duo aangeboden. De eerste maanden zijn we met een lach en een traan doorgekomen; ze waren zo wereldvreemd en bang maar iedere stap die ze maakten was daardoor extra betekenisvol. Topaz is best sociaal maar heeft wel zijn buien. We kregen te horen dat Peridot nog nooit geaaid was en stukje bij beetje mochten wij haar ook aaien. Gisteravond kwam ze zelfs voor het eerst op schoot liggen! We hebben ze in het begin 6 weken binnengehouden zodat ze konden wennen. Toen waren ze toe aan rondkijken buiten. Maar ze wilden dat absoluut niet alleen doen, dat moest samen met ons. Zo bijzonder! Ze zijn soms een beetje bang maar het zijn ontzettend lieve dieren. Wij hebben vertrouwen dat het goed zou komen en stukje bij beetje lukt dat ook.DOA-medewerker Samantha was erg betrokken bij deze twee katten. Wij sturen haar nog steeds foto’s van Topaz en Peridot. Bijzonder dat de mensen bij DOA zo betrokken zijn bij juist de bangste en moeilijkste dieren. Dat heeft ons echt geraakt.*nb: op de foto staan Huib en Annemieke met Topaz; Peridot vond het te spannend!
Richelle en Ferry
‘Wij zagen Ferry, die toen nog Fernando heette, voorbijkomen op social media. Maar ja eigenlijk waren er niet zeker van of we klaar waren om een hond te adopteren. Toen kwam er weer een leuk filmpje van hem voorbij waaraan je kon zien dat het een hond is met een gouden hartje. Wij zijn gaan kijken of we hem konden adopteren, want we hadden sterk het gevoel dat wij hem kunnen geven wat hij nodig heeft. En gelukkig is dat zo: het gaat super met ons en met Ferry. We gaan regelmatig met hem naar de bossen en de duinen. Hij heeft energie voor tien en dat vinden wij zo leuk. In huis is hij heel rustig, maar buitenshuis gaat hij helemaal los. Wij noemen hem soms wel Ferry de Sloper omdat hij alle ballen kapot bijt, wij hebben al heel wat tikkies betaald van andere baasjes die ineens hun bal kwijt waren. Wat heel leuk is, is dat wanneer je hem knuffelt hij terug knuffelt. Dan legt hij zijn poot op ons, zo lief! Hij luistert al vanaf het begin heel erg goed. Het is zo’n lieve hond, op alle vlakken, we snappen niet dat iemand afstand van hem heeft kunnen doen. Laat staan vastbinden aan een bankje en dan weglopen! Onvoorstelbaar. Ik vind het ongelofelijk dat hij ons zo snel vertrouwt na wat hij heeft meegemaakt. Wij hopen dat hij bij ons alles kan inhalen wat hij daarvoor tekort is gekomen. Al zou het maar voor een paar jaar zijn, hij is al acht. Wij willen Ferry alles geven wat hij nodig heeft.’ *Op de foto staat Richelle (links) op de foto met Ferry en Senna
Blije beestjes en baasjes
Iedereen heeft behoefte aan een veilig, warm thuis. En zo nu en dan een knuffel en een arm om je heen. Dat geldt dubbel en dwars voor asieldieren. Want vaak zijn zij in hun leven flink wat liefde tekortgekomen. Omdat ze verwaarloosd zijn, of zelfs mishandeld. Of hun leven in een kooi hebben doorgebracht, alleen maar voor broodfok.DOA doet er alles aan om deze kanjers de beste start te geven van hun tweede leven. We voeren operaties uit, geven fysiotherapie, medicatie, de juiste (soms speciale) voeding en geven ze zo nodig gedragstraining. En natuurlijk heel veel zorg en liefde. Gewoon, omdat ze dat verdienen. Als het dan weer opgeknapte knapperds zijn, zoeken wij bij elk beestje het ideale baasje. Hoe het daarna gaat? We hebben voor jou een paar warme verhalen voor deze koude decembermaand!