Mijn naam is Bella en mijn leventje is tot nu toe niet zo rooskleurig geweest. Ik ben alleen maar gebruikt om pups te krijgen, die dan weer werden doorverkocht. Ik heb geen warm bedje gekend want ik woonde ik in een schuur, zonder liefde en aandacht. Ik was dus heel vaak op mezelf aangewezen.
Gelukkig werd ik daar weggehaald en naar DOA gebracht. Toen ik hier aankwam zat ik te trillen in een hoekje en vond ik iedereen en alles echt super spannend. Wel had ik al heel snel door dat de mensen die ik bij DOA ontmoette niet zo eng waren als ik in eerste instantie dacht. Ze waren eigenlijk heel lief voor mij en probeerden mij gerust te stellen en vrienden met mij te worden. Dat vond ik toch wel fijn! Toen we eenmaal vriendjes werden gingen we oefenen om buiten te wandelen aan de lijn. Dat was ook compleet nieuw voor mij, want het ‘normale hondenleven’ was voor mij nogal vreemd. Ik vond buiten wandelen echt heerlijk! Lekker met mijn neus in de wind! Dat wandelen aan de lijn, dat ging dus ook al heel snel heel goed.
Toen mocht ik een nieuwe stap maken. Ik mocht namelijk logeren in een pleeggezin en dat was mijn allereerste keer slapen in een écht huis. Inmiddels gaat het veel beter met mij. Ik hou steeds meer van mensen, maar ik kan soms nog wel erg schrikken, hoor! Bijvoorbeeld als ik een hard geluid hoor, of als iemand een onverwachtse beweging maakt. Ook heb ik soms nog wat last van mijn pootje. Ze zijn met de dierenarts en de fysiotherapeut aan het ontdekken wat daarmee is. Voorlopig ben ik nog lekker aan het logeren bij mijn pleeggezin. Ik ben zo ontzettend blij dat ik deze decembermaand in een warm mandje bij lieve mensen thuis mag doorbrengen! Ik heb vertrouwen dat de mensen van DOA mij niet alleen verzorgen, maar ook nog gaan matchen aan een super forever baasje 💚