Kat Bob
Wat een luilekkerleventje heb ik zeg! Maar dat is niet altijd zo geweest. Mijn vorige leven kwam heel abrupt tot een eind toen ik de weg kwijt raakte en RATS, een heel stuk vel van mijn staart verloor. Ik weet niet eens meer hoe het kwam maar wel dat het enorm veel pijn deed en dat ik daardoor niet mijn beste zelf was. Ik sloeg wild om me heen naar alles en iedereen die mij wilde helpen.Maar bij DOA keken ze daar dwars doorheen. Eerst moest mijn staart eraf, want daar was nauwelijks nog iets van over. Dat was wel een opluchting qua pijn, maar ik voelde me er ook heel onzeker door. Ik liep altijd met mijn borst vooruit en staart omhoog, ik was de schrik van de buurt. Hoe kon iemand mij nu nog serieus nemen? Ik verstopte me en voelde me rot. Wat hielp was al het lekkers dat ik hier te eten kreeg. Brokjes, blikjes, snoepjes en staafjes, heerlijk! Later hoorde ik dat ze in al dat lekkers ook pilletjes stopten zodat mijn wond niet zou ontsteken en het minder pijn zou doen.Toen ik hersteld was van de operatie en een fikse oog- en keelontsteking mocht ik los lopen bij allemaal andere katten, nou dat hebben ze geweten! Ik ben niet zo gediend van mijn verblijf delen. Daarom hebben ze voor mij een uitzondering gemaakt. Ik woon nu op het administratiekantoor en mag op tafel bij de directeur slapen! Ik pik de worst van ieders brood en slaap in een mandje naast de computer. Ik houd enorm van spelen en aandacht, maar niet te lang. Door alle liefde die ik hier krijg voel ik me steeds wat zelfverzekerder en ik denk dat ik wel toe ben aan opnieuw de schrik zijn in iemands buurt.
Hondje Sheba
Joehoe! Sheba hier! Ik ben een lekker actief dametje die hier om een tragische reden is gebracht. Mijn baasje is namelijk plotseling overleden. Daar was ik heel verdrietig van. Ik mocht toen bij mijn mensen-oma logeren. Zij was ook heel verdrietig merkte ik. Ik probeerde haar op te vrolijken door haar uit te dagen en met haar te spelen. Door mij moest ze ook buiten wandelen. Dat leek mij een goed idee, maar het bleek dat ik veel te druk en te sterk was voor mijn mensen-oma.Daarom ben ik bij DOA gebracht. Ik was natuurlijk al verdrietig dat mijn baasje er niet meer was en werd ook wel verdrietig bij het idee dat ik weg moest bij mijn logeer-oma, maar de mensen bij DOA zijn ook heel leuk. Ik merk wel dat ze meer energie hebben dan mijn mensen-oma. We gaan lekker veel wandelen en spelen met de bal. Dat vrolijkt mij dan best wel weer op! Ze zeggen hier dat ik sowieso een opgewekt, best wel makkelijk hondje ben. Als ik er klaar voor ben, en mijn verdriet een beetje is gezakt, dan zal ik mijn nieuwe toekomst met goede moed op mij af laten komen!
Kat Pine
Daar lag ik dan, zo stil mogelijk, zo pijnloos mogelijk. Want echt ALLES deed zeer, en niet zo’n beetje ook. Ik ben van heel hoog naar beneden gevallen omdat ik op de rand van mijn balkon liep. Dat deed ik elke dag en dat ging altijd goed! Tot het niet meer goed ging… Nouja ik probeer die dag maar te vergeten, want ik heb nog nooit zoiets naars meegemaakt. Ik kwam bij DOA terecht en daar begon een lang traject van revalideren.Er waren drie grote lichamelijke dingen mis met mij. Mijn linker voorpoot was gebroken op verschillende plekken, mijn rechter achterpoot was gebroken, en mijn kaak was gebroken. Er werd een uitgebreid behandelplan bedacht door de dierenartsen om mij weer op de been te krijgen. Op de röntgenfoto’s was te zien dat mijn voorpoot niet geopereerd kon worden, dus is geamputeerd. Het klinkt gek, maar dat was al een hele opluchting! De breuk in mijn achterpoot moest genezen door heel weinig te bewegen. En mijn kaak is onder narcose rechtgezet maar dat betekende wel dat ik zo min mogelijk mijn mond open en dicht mocht doen. Daarom kreeg ik mijn voer door een slangetje direct in mijn slokdarm.Gelukkig ben ik altijd positief ingesteld en het hielp ook dat iedereen hier ontzettend lief voor me was. Ik kreeg in het begin elke dag meerdere prikjes van mijn lieve verzorgster zodat ik minder pijn zou hebben, dat werkte echt meeega goed! Een week geleden was mijn laatste röntgenfoto en wat blijkt: ik ben weer helemaal genezen!!! De breuk in mijn achterpoot is heel mooi geheeld en mijn kaak staat weer op zijn plaats zodat ik lekker zelf kan knabbelen. Het enige wat er nu nog ontbreekt is een huisje met mensen die net zo goed voor mij willen zorgen als hier bij DOA. Ik vind dat ik dat nu wel verdiend heb!
Scarfie
Gelukkig zie je er bijna niets meer van, maar ik heb mijn naam te danken aan een wond in mijn gezicht. Toen ik bij DOA binnenkwam, lag de hele linkerkant van mijn koppie open. Ze wisten niet wat er met me gebeurd was, maar het moet iets heel naars zijn geweest. Eigenlijk moest de wond behandeld worden met een zalfje, maar als je al naar mijn gezicht wees, deed het pijn! Ik sloeg wild om me heen in de hoop dat niemand me aan zou raken en dat werkte. Maar ze zijn hier best slim en mengden allerlei pilletjes door mijn eten. De wond jeukte minder en leek ook minder ontstoken en opgezet. Ik kreeg speciaal voer omdat ik allergisch bleek te zijn voor sommige eiwitten. Wie had dat gedacht, dat dat zo’n grote wond kan openhouden. Langzaam nam de pijn af en liet ik mijn verzorgers dichterbij komen. En nu zijn we beste vrienden en vind ik iedereen lief! Ik speel graag met andere katten en word veel geaaid door iedereen die een handje vrij heeft. Af en toe moet ik nog wel eens een pilletje, maar dat eet ik nu zonder zeuren op.
Chow Issa
Knap ben ik he. Zo ben ik gewoon geboren. Al moet ik zeggen dat mijn prachtige manen eerder nog prachtiger waren. Het is alleen zo dat ik uit een hele slechte situatie kom. Verzorging kregen wij daar niet. Nee joh, mijn mooie lokken waren één grote bol met klitten. Eigenlijk was ik zelf één grote tistbol. Bij DOA hebben ze mij helemaal geschoren. Daar gingen mijn mooie manen, maar weet je, het was hard nodig. Onder die mooie vacht kwamen namelijk allemaal wondjes en pijnlijke plekken tevoorschijn. Die werden gelukkig hier door de verzorgers behandeld met de juiste zalfjes en medicijnen. Inmiddels groeit mijn haar weer lekker terug en wordt mijn vacht steeds zachter. Ze zijn hier bij DOA trouwens heel lief voor mij. Eerst had ik dat niet zo door. Mijn vacht deed zeer, ik kreeg prikjes bij de dierenarts en die nieuwe mensen, die wilden maar vrienden met mij worden. Maar ja, ik begreep die mensentaal niet. Gelukkig gaat dat mij steeds beter af! Ik krijg nog steeds training en ik moet nog wat beter leren dat mensen echt niet zo spannend zijn, maar ik ben al een heel eind op weg.
P.S. ik ben een chow, maar waarschijnlijk gekruisd met een pomeriaan, grappig he? Mijn kleuren heten ‘merle’. Ik ben dus eigenlijke een merle chow pomeriaan! 😉
Bas
Ik ben Bas en ik ben een fijne gozert. Ik heb het eerder in mijn leven niet echt getroffen. Ik ben bij DOA gebracht omdat ik niet zo goed verzorgd werd. Ik snap niet dat mijn oude baasje niet goed voor mij was. Weet je, ik dacht dat we echt maten waren. Ik had het dus mis. Hoe kan je dat nou doen he. Maargoed, we kijken door naar de toekomst! Want na regen komt zonneschijn. Bij DOA word ik goed verzorgd. Ik heb een heerlijke mand, ga lekker meewandelen, heb mijn favo-verzorgers en krijg de verzorging die ik nodig heb. Soms is het wel een beetje saai hoor, dan ga ik mandje in, mandje uit. Slapen, eten en dan begint het riedeltje weer opnieuw. Daarom is nu écht mijn tijd aangebroken voor een nieuw baasje! Ik logeer hier namelijk al best een tijdje, maar niemand meldt zich voor mij…
Ik heb een klein lijstje wat ik zou waarderen in een nieuwe baas. Ik hou niet zo van delen, daarom wil ik graag een baasje of gezin voor mijzelf alleen zonder andere huisdieren. Een benedenwoning, waar ik geen of maar heeeul weinig trappen hoef te lopen, want ik heb wat spondylose in mijn ruggetje. Iemand die gek is op staffies en dus op mij! Iemand met een lekkere bank, waar ik heerlijk ongegeneerd op mijn rug kan liggen snurken en relaxen terwijl jij mij lekker kriebelt!
Wat je er dan weer voor terug krijgt? Beste maten en onvoorwaardelijke liefde voor altijd!
Zie ik je snel? Knuffel van Bassie
p.s. bekijk hier mijn profiel met meer info: https://doamsterdam.nl/adoptiedieren/bas/
Wiebelkitten Verka
Ik ben Ve Ve Verka, en ben een beetje anders. Ik wie wie wiebel namelijk nogal! Mijn aandoening heet cerebellaire hypoplasie, maar in de volksmond ben ik een ‘wiebelkitten’. Dit had ik al toen ik werd geboren, dus ik weet niet beter. Het gedeelte van mijn hersenen dat verantwoordelijk is voor vrijwillige beweging is niet ontwikkeld als bij anderen. Daarom beweeg ik nogal schokkerig en val ik vaak om. Maar ik laat mij niet tegenhouden hoor! Ik ben super avontuurlijk en heel nieuwsgierig. Ze zeggen dat ik beter ergens kan wonen zonder trappen of balkons. Daar probeer ik namelijk gerust op te klimmen, maar val ik ook zeker weer vanaf! Ik heb iemand nodig die geduldig is en heel veel en vaak wil knuffelen en met mij wil spelen. Het liefste zou ik ergens wonen waar ik ook met een ander katje kan spelen, en ik denk dat ik honden ook erg leuk kan gaan vinden. Wie oh wie kan mij die extra zorg geven? Dan beloof ik dat ik daar al mijn liefde voor terug geef!
Handsome Joep
Yo! Super leuk om je te ontmoeten! Mijn naam is Joep en ik ben echt super handsome. Dat heb ik zelf natuurlijk ook door. Door één blik te werpen heb ik de vrouwtjes meteen versierd! Dan denk jij natuurlijk, waarom zit zo een handsome boy nou bij DOA he. Tja, dat snap ik ook niet helemaal. Lang verhaal kort, is dat ik het afgelopen jaar best wel door verschillende mensen in de steek ben gelaten. En ik kan je vertellen dat dit mij niet helemaal in de koude kleren is gaan zitten! Ik ga wat er allemaal is gebeurd nu hier in de spotlights niet allemaal delen, maar mochten wij elkaar een keer ontmoeten, dan vertel ik het je in geuren en kleuren!
Ik heb trouwens nu wel getroffen hoor. Ik mag even tijdelijk logeren bij een collega. Wanneer ze aan het werk is, ben ik bij DOA en ’s avonds ploffen we lekker op de bank. Heel gezellig en leuk ook want zo leer ik weer nieuwe dingen en weet je, ik ben verzot op nieuwe dingen leren! Ik kan goed leren en doe ook heel graag mijn best! Voorlopig blijf ik hier lekker leren en mijn best doen met de hulp van de mensen van DOA.
Pinky
Pinky is de naam, en je snapt misschien wel waarom… Precies, door mijn roze gips-pootje, cool he! Ik ben een klein beetje gehandicapt geboren, maar daar wisten ze bij DOA wel raad mee. Mijn pootje deed niet helemaal mee en groeide best wel scheef. Daardoor stond ik er nauwelijks op en liep ik wat minder hard dan mijn 4 broers en zussen. Door mijn spalk kan mijn pootje alleen maar de ‘juiste’ kant op groeien, en het lijkt goed te werken. Of ik er last van heb? Neejoh, ik ren nu nog harder dan ooit!!! En als ik later groot ben dan word ik de snelste kater ter wereld, dat zegt mama ten minste. Maar dan moet ik wel goed eten en braaf stil blijven zitten als het mijn beurt is om gewassen te worden…Elke week krijg ik een nieuwe spalk en over een paar weken mag hij er helemaal af. Maar tot die tijd geniet ik van alle extra aandacht. De dierenarts zei dat ze nog nooit zo’n klein spalkje heeft gemaakt. Gelukkig krijg ik hier bij DOA alle hulp die ik nodig heb zodat ik mijn hele leven lekker door het leven kan racen 😉
Benji
Ze hebben mij zomaar op straat gezet. Niemand weet precies waar en al helemaal niet waarom. Uiteindelijk ben ik gevonden en bij DOA gebracht. Mijn baas, tja die is nooit meer komen opdagen. Soms voel ik mij daardoor echt heel erg verloren en vergeten. Soms denk ik nog wel eens, waarom heeft mijn baas dat gedaan. Ben ik te groot geworden, te druk of hadden ze geen zin meer in mij. Laatst was ik een beetje sip en toen kreeg ik een peptalk van mijn verzorger. Ze vertelde mij dat mijn baas mij niet waard was. Dat ik nu de kans krijg op een echt baasje die mij nooit meer zal vergeten. Daar word ik wel weer heel erg happy van! Dan denk ik bij mezelf: ‘Ik ben een grote, lekkere lobbes, met een heerlijke knuffelige kop. Mijn tijd komt er nog wel!’ In de tussentijd blijf ik hier nog even. Ik heb het best naar mijn zin hoor. Ik heb mijn eigen kamertje en het is ook nog eens all-inclusive! Iedere dag komen ze mijn kenneltje schoonmaken, krijg ik lekker nieuw en fris water en maken ze mijn bedje op. Ik heb mijn vaste favoriete mensen die lekker met mij aan de wandel gaan en weet je. Soms ligt er echt een méga groot bot in mijn kamer als ik thuiskom! Heerlijk!
Bij DOA ben ik gelukkig niet vergeten <3
p.s. bekijk hier mijn profiel voor info en contact op te nemen met mijn verzorgers voor een eerste date! https://doamsterdam.nl/adoptiedieren/benji-2/
Gangster Gonnie
Yo, ik ben Gangster Gonnie en ik bepaal wat er gebeurt en wanneer! Het ene moment wil ik aandacht, en dat laat ik dan luidkeels horen. Maar als je me te lang aait (en het kan al snel te lang zijn!) heb ik er soms ineens genoeg van. Dan gebruik ik wel eens mijn tanden om dat duidelijk te maken. Mijn verzorgers zeggen dat het door mijn ouders komt, iets met te weinig liefde en aandacht. Ik was als klein mannetje bijna altijd alleen op een klein appartement en moest mijn eigen boontjes doppen. Maar op een gegeven moment had ik daar genoeg van en dat wilde ik laten zien. Ik ging overal plassen behalve op de kattenbak. Ik dacht dat ze wel zouden begrijpen dat er iets aan de hand was, maar ik werd naar het asiel gebracht. Daar kwamen ze erachter dat ik heel veel blaasstenen had! Na twee operaties, heel veel medicatie, speciaal voer en lang revalideren ben ik er weer helemaal bovenop gekomen, fysiek dan. Nu wil ik graag iemand die mij begrijpt, is dat nou te veel gevraagd? Ik wil geen drukte om mij heen en wil af en toe mijn nagels buiten in een boom kunnen zetten. Ik wil ook zo nu en dan een aai en iemand die veel met mij speelt. Ik wil de liefde en aandacht die ik vroeger niet heb gekregen. Wie kan mij dat geven?
Nubia en Bobby
Hoi Ik ben Nubia en naast mij zie je mijn kleine vriendje Bobby! Wij hebben elkaar bij DOA ontmoet en zijn helemaal hoteldebotel van elkaar. Ergens zijn we ook wel een beetje hetzelfde. Wij komen namelijk beide uit een hele slechte omgeving waar er absoluut niet goed voor ons werd gezorgd en waar wij geen socialisatie hebben gekregen. Daardoor is Bobby bijvoorbeeld extreem bang geworden voor mensen. Stapje voor stapje krijgt hij nu meer vertrouwen en ik probeer hem daar een beetje bij te helpen. Ik vind mijzelf een soort hulphond voor Bobby. Ik vind mensen minder spannend dan Bobby, althans zolang het vrouwen zijn, want van mannen ben ik wel bang. Zelfs zo bang dat ik als ik het even niet meer weet, ik soms een hapje in een kuit kan nemen. Dat gebeurt dan sneller dan ik het door heb, whoopsie… Nu moet ik bij DOA trainen met mannen. Ik moet dus leren dat ze niet zo naar zijn als dat ik denk.
Buiten onze ‘dingetjes’ zijn wij echte snoetels. Helemaal als we met elkaar zijn. Als Bobby even aan het wandelen is, dan wacht ik bij de deur tot hij weer thuis is. We slapen ook altijd samen in hetzelfde mandje en dan liggen we helemaal verstrengeld in elkaar. Gelukkig worden wij hier bij DOA super goed geholpen en verzorgd dus ik denk dat met Bobby en ik alles goed zal komen !