Kat Pine
Daar lag ik dan, zo stil mogelijk, zo pijnloos mogelijk. Want echt ALLES deed zeer, en niet zo’n beetje ook. Ik ben van heel hoog naar beneden gevallen omdat ik op de rand van mijn balkon liep. Dat deed ik elke dag en dat ging altijd goed! Tot het niet meer goed ging… Nouja ik probeer die dag maar te vergeten, want ik heb nog nooit zoiets naars meegemaakt. Ik kwam bij DOA terecht en daar begon een lang traject van revalideren.Er waren drie grote lichamelijke dingen mis met mij. Mijn linker voorpoot was gebroken op verschillende plekken, mijn rechter achterpoot was gebroken, en mijn kaak was gebroken. Er werd een uitgebreid behandelplan bedacht door de dierenartsen om mij weer op de been te krijgen. Op de röntgenfoto’s was te zien dat mijn voorpoot niet geopereerd kon worden, dus is geamputeerd. Het klinkt gek, maar dat was al een hele opluchting! De breuk in mijn achterpoot moest genezen door heel weinig te bewegen. En mijn kaak is onder narcose rechtgezet maar dat betekende wel dat ik zo min mogelijk mijn mond open en dicht mocht doen. Daarom kreeg ik mijn voer door een slangetje direct in mijn slokdarm.Gelukkig ben ik altijd positief ingesteld en het hielp ook dat iedereen hier ontzettend lief voor me was. Ik kreeg in het begin elke dag meerdere prikjes van mijn lieve verzorgster zodat ik minder pijn zou hebben, dat werkte echt meeega goed! Een week geleden was mijn laatste röntgenfoto en wat blijkt: ik ben weer helemaal genezen!!! De breuk in mijn achterpoot is heel mooi geheeld en mijn kaak staat weer op zijn plaats zodat ik lekker zelf kan knabbelen. Het enige wat er nu nog ontbreekt is een huisje met mensen die net zo goed voor mij willen zorgen als hier bij DOA. Ik vind dat ik dat nu wel verdiend heb!
Laetitia en Bella
‘Mijn dochter Roxy en ik hebben heel lang een kat gehad, dat was eigenlijk ons kindje. Hij is 21 geworden en een dik jaar geleden overleden. Toen was ons hondje, de chihuahua Mr. Nilsson van 13 jaar, alleen en dat was een beetje zielig. Dus we wilden graag een vriendje voor hem en we wilde heel graag een dier uit het asiel adopteren. We hebben toen een afspraak gemaakt bij DOA om te praten over adoptie. We mochten toen kennismaken en Mr. Nilsson heeft Bella uitgekozen. Toen was het wel even spannend voor Bella om te wennen aan een hele nieuwe situatie maar dat pakt zij heel goed op. De twee hondjes hebben het heel leuk samen. Bella kopieert Mr. Nilsson’s gedrag, dat is heel grappig. Mr. Nilsson fleurt helemaal op door de aanwezigheid van Bella, dat is zo mooi om te zien!Doordat ze geen tanden heeft kan ze niet goed eten, ik meng haar brokken met heet water en blikvoer en dat gaat goed. Ze was erg mager dus we hebben haar flink verwend toen ze bij ons kwam. We zijn geen hond met lang haar gewend dus dat was voor ons weer wennen; nu borstel en knip ik Bella zelf. Ik heb online plaatjes opgezocht en het knippen lukt best aardig!Ze komt uit een hele beroerde situatie waar ze waarschijnlijk alleen maar in een kooi heeft gezeten en puppy’s heeft gebaard. Vandaar dat ze geen tanden meer heeft, ze werd heel slecht verzorgd. Ondanks wat ze heeft meegemaakt is ze helemaal niet bang. In tegendeel: wij hebben het idee dat ze de liefde die zij heeft gemist, probeert in te halen. Ze krijgt geen genoeg van al onze knuffels, zo heerlijk. Bella is 9 maar ze lijkt wel 1, zo blij en vrolijk is zij! Ze is heel lief en zit altijd op schoot. We zijn dol op haar.’
Huib en Annemieke met Peridot en Topaz
‘Onze vorige kat is overleden aan ouderdom en na verloop van tijd zijn wij ons gaan oriënteren op het adopteren van een nieuwe kat. We wilde liever geen kittens, die toch wel snel een baasje vinden. We hebben veel ervaring met katten waar iets mee is en vinden het leuk om ons daar extra voor in te zetten, om hen veilig te laten voelen.De omschrijving van Peridot en Topaz op de website van DOA klopte helemaal. Ze werden als duo aangeboden. De eerste maanden zijn we met een lach en een traan doorgekomen; ze waren zo wereldvreemd en bang maar iedere stap die ze maakten was daardoor extra betekenisvol. Topaz is best sociaal maar heeft wel zijn buien. We kregen te horen dat Peridot nog nooit geaaid was en stukje bij beetje mochten wij haar ook aaien. Gisteravond kwam ze zelfs voor het eerst op schoot liggen! We hebben ze in het begin 6 weken binnengehouden zodat ze konden wennen. Toen waren ze toe aan rondkijken buiten. Maar ze wilden dat absoluut niet alleen doen, dat moest samen met ons. Zo bijzonder! Ze zijn soms een beetje bang maar het zijn ontzettend lieve dieren. Wij hebben vertrouwen dat het goed zou komen en stukje bij beetje lukt dat ook.DOA-medewerker Samantha was erg betrokken bij deze twee katten. Wij sturen haar nog steeds foto’s van Topaz en Peridot. Bijzonder dat de mensen bij DOA zo betrokken zijn bij juist de bangste en moeilijkste dieren. Dat heeft ons echt geraakt.*nb: op de foto staan Huib en Annemieke met Topaz; Peridot vond het te spannend!
Roos en Dida
‘Ik wilde heel graag weer een kat. Mijn vorige kat, die ook bij DOA vandaan kwam, is 1,5 jaar geleden overleden. Ik vind het een beetje onzin om een jong katje een huisje te geven terwijl er zoveel lieve dieren in het asiel zitten. Waarom zorgen we niet dat alle asielen leegraken voor we aan nieuwe dieren beginnen?Ik zag het verhaal van Dida op social media en ik was gelijk verliefd. Toen ik kwam kijken kwam Dida gelijk bij mij op schoot liggen en bleef daar ook. Toen ik de dierenverzorger van DOA liet weten dat ik Dida wilde adopteren, werd zij emotioneel van blijdschap. Dida is al 17, heeft al zo veel meegemaakt en niemand wilde haar adopteren. Ik heb een klein huisje en daar kunnen niet veel katten terecht, daar past een oud besje als Dida goed bij! Zij ligt lekker op allerlei verschillende plekken en is daar heerlijk tevreden mee.Dida schreeuwt keihard. Als ik thuiskom, gaat ze altijd roepen van blijdschap en word ik luidkeels verwelkomd. Wanneer ik mijn vriend ga bellen en zij zijn stem hoort, gaat zij ook keihard roepen. Dida is ook helemaal fan van hem. Als ik ga slapen dan gaat zij gelijk op mijn buik liggen en dat vind ik zo fijn. Bij vorige baasjes was Dida niet zindelijk, daar heb ik hier thuis niks van gemerkt. En anders had ik gewoon nog een paar kattenbakken neergezet ;-)Ik vind het zo bijzonder dat ik haar pas vier maanden heb maar dat zij zo onderdeel is van mijn huis en mijn leven. Ik merk dat ik dat heel erg heb gemist. Ze is natuurlijk nu al 17 en heeft medicatie en dieetvoer nodig, maar ik hoop dat ik Dida zo lang mogelijk nog bij mij mag hebben. Het is zo bijzonder dat je zo’n band met zo’n beestje mag krijgen, ik vind dat echt fantastisch.
Melissa en Ylva
‘Ik zocht gezelschap voor mijn andere hond en dat werd Ylva. Omdat we niet zeker wisten hoe het zou gaan tussen de twee honden, hebben we afgesproken dat ik Ylva als pleeghond mee zou nemen. Helaas is vlak voor ik Ylva zou ophalen, mijn andere hond overleden. Dat was heel plotseling en heel heftig. Ik heb toen nog getwijfeld: kan ik onder deze omstandigheden een nieuwe hond adopteren? Want mijn andere hond vervangen, dat kan natuurlijk niet. Omdat de afspraak om Ylva op te halen al stond, heb ik dat toen doorgezet. Dat was een ingewikkelde tijd maar gelukkig was de klik met Ylva gelijk heel goed en konden wij het goed vinden samen.Op de foto op social media vond ik Ylva al bijzonder. Zij heeft natuurlijk maar één oog en dat valt op, maar los van dat: het is een hele bijzondere hond. Ik weet niet helemaal wat het verhaal van Ylva is, maar ze is anders dan een gewone hond. Ze was heel bang en je merkt dat ze veel heeft meegemaakt. Ik snap niet dat mensen zo onzorgvuldig met zo’n dier omgaan. Heel vaak kijk ik naar haar en denk ik: hoe vind je dit leven zo nu met mij? Ik voel aan haar dat zij zo blij en zo dankbaar is. Eigenlijk is het zo dat ik niet alleen goed voor haar wil zorgen maar haar wil beschermen; ik bescherm haar zoals een moeder haar kind zou beschermen. Ik ben zo blij dat ik voor haar mag zorgen.’
Richelle en Ferry
‘Wij zagen Ferry, die toen nog Fernando heette, voorbijkomen op social media. Maar ja eigenlijk waren er niet zeker van of we klaar waren om een hond te adopteren. Toen kwam er weer een leuk filmpje van hem voorbij waaraan je kon zien dat het een hond is met een gouden hartje. Wij zijn gaan kijken of we hem konden adopteren, want we hadden sterk het gevoel dat wij hem kunnen geven wat hij nodig heeft. En gelukkig is dat zo: het gaat super met ons en met Ferry. We gaan regelmatig met hem naar de bossen en de duinen. Hij heeft energie voor tien en dat vinden wij zo leuk. In huis is hij heel rustig, maar buitenshuis gaat hij helemaal los. Wij noemen hem soms wel Ferry de Sloper omdat hij alle ballen kapot bijt, wij hebben al heel wat tikkies betaald van andere baasjes die ineens hun bal kwijt waren. Wat heel leuk is, is dat wanneer je hem knuffelt hij terug knuffelt. Dan legt hij zijn poot op ons, zo lief! Hij luistert al vanaf het begin heel erg goed. Het is zo’n lieve hond, op alle vlakken, we snappen niet dat iemand afstand van hem heeft kunnen doen. Laat staan vastbinden aan een bankje en dan weglopen! Onvoorstelbaar. Ik vind het ongelofelijk dat hij ons zo snel vertrouwt na wat hij heeft meegemaakt. Wij hopen dat hij bij ons alles kan inhalen wat hij daarvoor tekort is gekomen. Al zou het maar voor een paar jaar zijn, hij is al acht. Wij willen Ferry alles geven wat hij nodig heeft.’ *Op de foto staat Richelle (links) op de foto met Ferry en Senna
Blije beestjes en baasjes
Iedereen heeft behoefte aan een veilig, warm thuis. En zo nu en dan een knuffel en een arm om je heen. Dat geldt dubbel en dwars voor asieldieren. Want vaak zijn zij in hun leven flink wat liefde tekortgekomen. Omdat ze verwaarloosd zijn, of zelfs mishandeld. Of hun leven in een kooi hebben doorgebracht, alleen maar voor broodfok.DOA doet er alles aan om deze kanjers de beste start te geven van hun tweede leven. We voeren operaties uit, geven fysiotherapie, medicatie, de juiste (soms speciale) voeding en geven ze zo nodig gedragstraining. En natuurlijk heel veel zorg en liefde. Gewoon, omdat ze dat verdienen. Als het dan weer opgeknapte knapperds zijn, zoeken wij bij elk beestje het ideale baasje. Hoe het daarna gaat? We hebben voor jou een paar warme verhalen voor deze koude decembermaand!
Ginger
Hey hoi hallo, de naam is Ginger en ik ben boos. Mijn vorige baasje heeft mij in een kattenbak gezet, deze dichtgetaped, en op het parkeerterrein bij het Diemerbos achtergelaten. Wie doet er nou zo iets? Gelukkig ben ik op gegeven moment gevonden en bij DOA terechtgekomen. Wil je meer over mij weten?
Jack-Boom
Ze noemen bij Jack-Boom. Weet je waarom ik zo heet? Ik ben gedumpt en stond vastgebonden aan een boom. Tja, het is en blijft een gek verhaal. Waarom mijn baas mij dit heeft aangedaan, dat weet ik niet. Ik schijn er 4 dagen gestaan te hebben. Gelukkig ben ik toen naar DOA gebracht. Ben je benieuwd naar mijn verhaal?
Dierportretten bij Linda
Dieren die bij ons een beter leven hebben gevonden, maar nog steeds een fijn huisje zoeken.
Mooi artikel over DOA op Amsterdam.nl
Een gesprek met dierenverzorgers Noor en Esther over onze zorg voor asieldieren.
Vrijwilliger Steve
Ik ben één ochtend in de week aan de slag als vrijwilliger bij de Doggy Day Care. Dat is de hondencrèche van DOA, waar mensen hun hond kunnen brengen als ze bijvoorbeeld moeten werken. Ik zou graag een hond willen adopteren, maar ik reis te veel; dit is voor mij een geweldige manier om toch met dieren in aanraking te komen.Het is heerlijk om met de honden om te gaan en een band op te bouwen. Het voelt als een beloning als ze blij zijn om mij te zien! Ik vind het belangrijk de dieren goed te kennen, zodat ik weet wat ze nodig hebben. Het is ook fijn en belangrijk voor mij om een goede relatie op te bouwen met de baasjes. Onlangs kwam een cliënt huilend binnen omdat ze hulp nodig had met iets met haar hond. Het voelde zo goed om haar te kunnen helpen!Ook train ik nieuwe vrijwilligers. De afgelopen twee of drie maanden heb ik ongeveer 7 verschillende mensen opgeleid om te helpen met Doggy Day Care. Dat is dus een extra activiteit en verantwoordelijkheid en vind ik leuk om te doen. Ook als iemand extra hulp of training nodig heeft, zal ik extra diensten draaien om te helpen. In mijn dagelijkse leven werk ik in de merchandising voor Calvin Klein. Ik zit al 20 jaar in de mode! Ik werk graag in de mode, maar naast deze serieuze baan in het bedrijfsleven is het zo leuk om deel uit te maken van een heel andere wereld met de dieren en het asiel. Het is voor mij een goede manier om iets betekenisvols te doen en terug te geven aan de samenleving.