Voorzichtige Trojka
Hoi ik ben Trojka en ik heb het heel slecht gehad. Ik ben uit huis geplaatst omdat er echt niet goed voor mij werd gezorgd. Ik werd alleen maar gebruikt om pups te krijgen en menselijke liefde, dat heb ik echt niet gekend. Ik was dus ook echt heel erg bang toen ik bij DOA kwam. En wilde eigenlijk geen contact met mensen. Inmiddels heb ik al een heleboel dingen geleerd. Ik vind mijn vaste verzorgers heel gezellig, kan meelopen aan de lijn en ik heb ook geleerd hoe ik nieuwe mensen moet leren kennen. Nu is het wel zo dat ik ook nog een hoop moet leren. Ik vind bijvoorbeeld het wandelen aan de lijn nog wel heel erg spannend hoor. Vooral als er een veel verkeer langs rijdt. Dan wil ik het liefste meteen terug naar DOA. Ook het leven als ‘normale’ huishond is nog allemaal nieuw voor mij. De tv en stofzuiger, die ken ik bijvoorbeeld nog niet. Wat wel een groot voordeel is, is dat ik heel lief ben voor andere honden! Ik wil alleen niet super graag spelen, maar vind het wel heel fijn als ze in de buurt zijn. Daarom zou ik ook heel graag willen wonen bij een andere hond. Dan kan ik een beetje steun vragen en een voorbeeld aan mijn nieuwe huisgenoot nemen. Weet jij misschien iemand die mij een fijne furever home kan bieden? Ik hoor het graag!
Knappe Staf-pup Lenny
Hoi Lenny hier! Ze noemen mij ook wel de Draak van DOA aka de Stofzuiger aka Escape artist aka The cutest boy in Amsterdam! Nou dit beschrijft mij dan best wel goed, toch?! Eindelijk mag ik nu op zoek naar een nieuw huisje!! Daar ben ik ook echt aan toe hoor. Ik ben al super groot en klaar om op mijn eigen beentjes te staan. Ik ben trouwens uit huis geplaatst omdat mijn baasje niet goed voor mij zorgde. Verder ben ik echt een knuffelkont. Als ik op het speelveldje moet blijven, dan wil ik graag ontsnappen. Ik vind het veel gezelliger om bij mijn mensen vriendje te blijven. Daarom heb ik de bijnaam ‘The escape artist’ gekregen. Ze hebben zelfs een briefje op mijn deur geplakt dat iedereen goed moet opletten met mijn deur open doen. Soms leek het wel alsof ik een kruising bulldozer was. Ik propte me overal tussen en beukte je zo aan de kant. Maar ik probeer beter mijn best te doen hoor. Ik wil gewoon heel graag met je mee en blijf liever niet achter. Heel soms zijn opeens mijn oortjes stuk. Ik weet ook niet wat dat is maar dat gebeurd weleens. En dan heb ik natuurlijk helemaal niet door dat je mij roept. Dan duurt het even voordat mijn oortjes weer aan gaan. Ze denken hier dat dat ligt aan de pubertijd. Maar dat is niet zo hoor!! Ik denk dat het echt ligt aan een draadje die gewoon niet goed zit. Gekke is wel dat als je iets lekkers hebt dat mijn oren het ALTIJD doen. Hmm misschien dan toch een klein beetje pubertijd. Goed, ik zoek een fijne baas! Ken jij die? Stuur ze vooral even door. Liefs Lenny
Pers Steve
Je zal wel denken, waarom heeft dit guitige koppie nog geen warm kerstmandje bij iemand thuis? Dat vraag ik me nou ook af! Mijn naam is Steve en ik ben de makkelijkste kat van het asiel. Ik bijt of krab nooit, vind het heerlijk om op schoot te liggen of om rondgedragen te worden. Ik houd van grote mensen, kleine mensen, andere katten, spelen, slapen en eten. Ja oke, het enige wat ik maar niet onder de knie krijg is plassen in de kattenbak. Dat vind ik lastig te onthouden en gaat wel eens mis. Maar ik wil het wel graag leren en het gaat al veel beter dan vroeger. Ik zoek een liefdevol huisje samen met mijn vriendje Nova. Hij snapt de kattenbak wel heel goed, en heeft hetzelfde karakter, maar een ander uiterlijk. Een soort twee voor de prijs van een dus!
Speciale kerstoproep
Kanjers in kersttenue
De tien levens van Sjakie Geluk
Cadeautip: Een boek over kat Sjakie, die ook een leven in het asiel doorbrengt.
Warme armen voor asieldieren
Ook asieldieren verdienen een warm, liefdevol thuis. Gun jij deze kanjers ook een paar warme armen?
Maak kennis met onze kanjers
Hondje Bella
Mijn naam is Bella en mijn leventje is tot nu toe niet zo rooskleurig geweest. Ik ben alleen maar gebruikt om pups te krijgen, die dan weer werden doorverkocht. Ik heb geen warm bedje gekend want ik woonde ik in een schuur, zonder liefde en aandacht. Ik was dus heel vaak op mezelf aangewezen.Gelukkig werd ik daar weggehaald en naar DOA gebracht. Toen ik hier aankwam zat ik te trillen in een hoekje en vond ik iedereen en alles echt super spannend. Wel had ik al heel snel door dat de mensen die ik bij DOA ontmoette niet zo eng waren als ik in eerste instantie dacht. Ze waren eigenlijk heel lief voor mij en probeerden mij gerust te stellen en vrienden met mij te worden. Dat vond ik toch wel fijn! Toen we eenmaal vriendjes werden gingen we oefenen om buiten te wandelen aan de lijn. Dat was ook compleet nieuw voor mij, want het ‘normale hondenleven’ was voor mij nogal vreemd. Ik vond buiten wandelen echt heerlijk! Lekker met mijn neus in de wind! Dat wandelen aan de lijn, dat ging dus ook al heel snel heel goed.Toen mocht ik een nieuwe stap maken. Ik mocht namelijk logeren in een pleeggezin en dat was mijn allereerste keer slapen in een écht huis. Inmiddels gaat het veel beter met mij. Ik hou steeds meer van mensen, maar ik kan soms nog wel erg schrikken, hoor! Bijvoorbeeld als ik een hard geluid hoor, of als iemand een onverwachtse beweging maakt. Ook heb ik soms nog wat last van mijn pootje. Ze zijn met de dierenarts en de fysiotherapeut aan het ontdekken wat daarmee is. Voorlopig ben ik nog lekker aan het logeren bij mijn pleeggezin. Ik ben zo ontzettend blij dat ik deze decembermaand in een warm mandje bij lieve mensen thuis mag doorbrengen! Ik heb vertrouwen dat de mensen van DOA mij niet alleen verzorgen, maar ook nog gaan matchen aan een super forever baasje 💚
Kat Farah
Daar sta je dan, in de kou, alleen en verdwaald. Ik had me verstopt en durfde niet tevoorschijn te komen, al die harde geluiden en rare bewegende dingen. Ik probeerde om hulp te roepen maar mijn stem is schor en zacht, dus dat hielp niet. Ik heb alle moed bij elkaar geraapt en ben na een poosje op iemand afgestapt. Ik werd opgetild door warme handen en toen begon mijn reis.Na een hobbelig ritje kwam ik terecht bij nóg meer mensen met nóg warmere handen, DOA noemen ze het hier 💚. Ik denk dat ik nog nooit in mijn korte leventje zo verwend ben geweest! Ze hebben de zachtste mandjes, 4-gangen diners en mega leuke frutseltjes om mee te spelen. Maar er werd van alles ontdekt bij mij. Bijvoorbeeld dat ik heel veel vlooien had, en oormijt. Wist ik veel dat het helemaal niet normaal was om altijd jeuk te hebben… Ik heb ook veel acne (puistjes) op mijn kin en heel veel last van mijn buikje. Dat kon er ook nog wel bij. Ik werd goed in de gaten gehouden en er werd veel met mij geknuffeld zodat ik me snel beter zou voelen.Ik logeer nu tijdelijk in een pleeggezin waar ik de hele dag op schoot mag liggen en nóg meer lekkers te knabbelen krijg. Ze zeggen dat ik er nog lang niet ben qua gezondheid, maar dat ik nu wel de goede kant op ga.
Luna
Hoi Luna hier! Ik zit al veel te lang in het asiel en er is écht helemaal niemand voor mij gekomen. En weetje, dat maakt mij echt heel verdrietig! Ik zal mij nog een keer voorstellen, maar willen jullie mijn verhaal dan alsjeblieft delen? Ik ben zo toe aan een nieuw huis!Ik ben dus Luna en ik ben als klein Luna-pupje van de straat geplukt in Albanië. Uiteindelijk in Nederland terechtgekomen. Inmiddels spreek ik al een aardig woordje Nederlands. Dat heeft mijn vorige baasje mij geleerd. Helaas kon ik daar niet blijven. Ik heb namelijk soms wat moeite met vreemde mensen. Best jammer ook want blijkbaar schrikt dat potentiële baasjes af. Als eenmaal het ijs gebroken is, dan maak ik de meest gekke zoomies om je heen en houd ik van je tot de maan en terug! Misschien heb je ook gezien dat ik een beetje krommige achterpootjes heb. Maak je daar maar niet druk om hoor. De dierenarts heeft dat onderzocht en ik heb nergens last van!Ik heb natuurlijk ook mijn ‘eigenaardigheden’… Leuk weetje is dat ik ’s ochtends een beetje last heb van een ochtendhumeur. Tja, met mij hoef je echt niet te verwachten dat wij ’s morgen vroeg in de regen en in de kou naar buiten gaan. Überhaupt naar buiten gaan in de regen, is niets voor mij. Als het even kan blijf ik lekker binnen, maar als ik dan toch buiten ben en de druppels voel, dan zoek ik snel een schuilplaats! Klinkt mijn verhaal je als muziek in de oren? Meld je dan snel aan!Të shikosh (tot ziens)! Liefs Luna
Kat Bob
Wat een luilekkerleventje heb ik zeg! Maar dat is niet altijd zo geweest. Mijn vorige leven kwam heel abrupt tot een eind toen ik de weg kwijt raakte en RATS, een heel stuk vel van mijn staart verloor. Ik weet niet eens meer hoe het kwam maar wel dat het enorm veel pijn deed en dat ik daardoor niet mijn beste zelf was. Ik sloeg wild om me heen naar alles en iedereen die mij wilde helpen.Maar bij DOA keken ze daar dwars doorheen. Eerst moest mijn staart eraf, want daar was nauwelijks nog iets van over. Dat was wel een opluchting qua pijn, maar ik voelde me er ook heel onzeker door. Ik liep altijd met mijn borst vooruit en staart omhoog, ik was de schrik van de buurt. Hoe kon iemand mij nu nog serieus nemen? Ik verstopte me en voelde me rot. Wat hielp was al het lekkers dat ik hier te eten kreeg. Brokjes, blikjes, snoepjes en staafjes, heerlijk! Later hoorde ik dat ze in al dat lekkers ook pilletjes stopten zodat mijn wond niet zou ontsteken en het minder pijn zou doen.Toen ik hersteld was van de operatie en een fikse oog- en keelontsteking mocht ik los lopen bij allemaal andere katten, nou dat hebben ze geweten! Ik ben niet zo gediend van mijn verblijf delen. Daarom hebben ze voor mij een uitzondering gemaakt. Ik woon nu op het administratiekantoor en mag op tafel bij de directeur slapen! Ik pik de worst van ieders brood en slaap in een mandje naast de computer. Ik houd enorm van spelen en aandacht, maar niet te lang. Door alle liefde die ik hier krijg voel ik me steeds wat zelfverzekerder en ik denk dat ik wel toe ben aan opnieuw de schrik zijn in iemands buurt.
Hondje Sheba
Joehoe! Sheba hier! Ik ben een lekker actief dametje die hier om een tragische reden is gebracht. Mijn baasje is namelijk plotseling overleden. Daar was ik heel verdrietig van. Ik mocht toen bij mijn mensen-oma logeren. Zij was ook heel verdrietig merkte ik. Ik probeerde haar op te vrolijken door haar uit te dagen en met haar te spelen. Door mij moest ze ook buiten wandelen. Dat leek mij een goed idee, maar het bleek dat ik veel te druk en te sterk was voor mijn mensen-oma.Daarom ben ik bij DOA gebracht. Ik was natuurlijk al verdrietig dat mijn baasje er niet meer was en werd ook wel verdrietig bij het idee dat ik weg moest bij mijn logeer-oma, maar de mensen bij DOA zijn ook heel leuk. Ik merk wel dat ze meer energie hebben dan mijn mensen-oma. We gaan lekker veel wandelen en spelen met de bal. Dat vrolijkt mij dan best wel weer op! Ze zeggen hier dat ik sowieso een opgewekt, best wel makkelijk hondje ben. Als ik er klaar voor ben, en mijn verdriet een beetje is gezakt, dan zal ik mijn nieuwe toekomst met goede moed op mij af laten komen!