Toen Vlaar binnenkwam bij DOA waren alle vrijwilligers op slag verliefd. Het is het allerschattigste, lieve kleine katertje ooit. Hij mist alleen één ding.
Vlaar (1): ‘Ik kom van de straat. Meestal verwachten mensen dan een grote vechtersbaas, maar dat past niet bij me. Ik ben gewoon een vrolijke, sociale jongen. Een echte allemansvriend. Ik had alleen één probleempje: ik liep nogal mank. Soms ging het prima, andere dagen weer minder, dus maakten ze bij DOA een röntgenfoto om te checken wat er aan de hand was. Wat bleek? Ik had ‘patella-luxatie’. Ik hoor je al denken: Pat-wat? Het betekent dat je knieschijf steeds uit positie schiet. Bleek een oud trauma, waarschijnlijk ben ik ergens tegenaan gebotst of vanaf gevallen en is dat nooit goed genezen. Ze hebben nog gekeken of het te opereren viel, maar die kans was vrij laag. Dus de enige optie die overbleef was m’n poot eraf. Klinkt heftig, maar geloof me: het is stukken beter dan de pijn die ik had, ik kon er bijna niet meer op staan, zo’n zeer deed het! Na m’n operatie ben ik naar een pleeggezin gebracht om te revalideren. Dat ging supergoed! In 4 weken tijd kan ik met drie pootjes lopen, springen en graven alsof ‘t niks is! Oké, ze hebben me een beetje geholpen met een lage kattenbak, trappetjes naar de bank en het bed, wat pijnstilling en antibiotica zodat de wond niet ging ontsteken, maar na een paar weken konden al die hulpmiddelen al weg en nu loop ik met drie poten net zo soepel – of nee.. veel soepeler! – dan met vier. Te gek toch?!’