Aanval is de beste verdediging, dat weet Victoria maar al te goed. Alhoewel, nu ze mensen weer wat meer begint te vertrouwen, gaat er een wereld voor haar open.
Victoria (12): ‘Mijn baasje is overleden, zo kwam ik hier. Vreselijk. Al die dieren en mensen. Doodeng. Maar ja, dat wilde ik natuurlijk niet laten zien. Chihuahuas worden altijd al weggezet als trillende angsthazen, nou.. niet bij mij. Dus liet ik ze m’n scherpe tanden zien en hapte ik als ‘t nodig was naar hun hand. Nooit écht natuurlijk, gewoon.. precies genoeg zodat ze niet door zouden hebben dat ik eigenlijk gewoon heel onzeker was. Nou, ik kan je zeggen: die mensen van DOA hou je niet voor de gek. Ze hadden me meteen door en bedachten een list: ik ging met Noor – mijn geheime favoriet – mee naar huis. Man wat vond ik ‘t fijn om niet meer de hele dag in die kennel te zijn. Eventjes vind ik gezellig, maar ik ben ook gewoon een oudere dame dus ‘s avonds een beetje rust en extra aandacht doet me goed. Stukje bij beetje laat ik m’n muurtje zakken. Noor vertrouw ik blind. Bij haar spring ik in d’r armen en voel ik rust. Weg agressie. Bij anderen lukt het me ook steeds beter. Al vind ik ruimtes met heel veel mensen – zoals de kantine – nog wel spannend. Ik spiek dan graag bij andere hondjes. Hoe doen zij het? Dan doe ik dat gewoon na. Ik hoop daarom ook dat ik uiteindelijk een thuis vind met een ander hondje, waarbij ik kan afkijken. Een soort grote broer of zus zeg maar. En mensen die niet teveel van mij eisen. Commando’s? Véél te spannend. Ik wil gewoon lekker mezelf kunnen zijn. Iemand die luistert naar mijn grenzen en me waardeert voor wie ik ben.’