Zo verwaarloosd als Keesje komen ze (gelukkig) niet vaak binnen bij DOA, maar des te dankbaarder is de metamorfose.
Keesje (10): ‘Ze noemen me ook wel Smeerkees. Niet omdat ik een viespeuk ben, maar door hoe ik bij DOA aankwam. Ik werd gevonden in een vieze kelder. Mijn vacht zat zó in de klit dat ik nauwelijks kon bewegen. En dan bedoel ik écht nauwelijks he: mijn oogleden zaten vast, mijn kop zat vast, m’n poten zaten vast. Mijn ooit zo mooie bos haar was vervilt en rook niet al te fris. Ik kwam er zelfs mee in het nieuws. Niet m’n beste foto, maar ach. Ik ben DOA eeuwig dankbaar. Na een flinke scheerbeurt was ik 2,5 kilo lichter en kon ik eindelijk weer bewegen. En drinken! Kind, wat had ik een dorst! Ik liep ook moeilijk, wat bleek? Ik had een verbrijzeld pootje waar nooit iets aan gedaan was. Even was het de vraag of die poot er misschien af moest, maar dankzij m’n dagelijkse behandelingen bij de fysio ging het steeds beter en mocht ik ‘m houden. Het doet geen pijn meer en ik kan er goed mee leven. Na een intensieve periode vol revalidatie en medicatie kan ik nu trots zeggen dat ik geen medicijnen meer nodig heb! Speciaal voer nog wel, want ik heb een voedselallergie. Verder gaat het gelukkig allemaal goed. We zijn een half jaar verder en ik voel me eindelijk weer een beetje mezelf: de koningin die ik hoor te zijn. Vrolijk en lief, en pittig als ‘t moet. Aandacht delen? Dat doe ik liever niet. Begrijpelijk ook wel, toch? Na zo’n moeilijke tijd.’