Ik zag een verhaal over Sjonnie op Instagram en ik dacht gelijk, dit is wat voor mij. Ook bij de ontmoeting klopte het: Sjonnie is een pittige kater en ik denk dat het zo goed ging omdat ik hem het respect en de ruimte kon geven die hij nodig heeft. Dat is nu thuis nog steeds zo; hij kan doen wat hij wil. In het asiel heette hij Gonnie maar dat vond ik maar gek voor een kater dus heb ik er Sjonnie van gemaakt.
Inmiddels is hij supergezellig en aanhankelijk. Dat heeft wel tijd nodig gehad. Eerst kon hij nog wel eens aanvallen. Door heel goed op te letten ben ik erachter gekomen dat bij bepaalde bewegingen, bijvoorbeeld wanneer ik op mijn telefoon zit, zijn jachtinstinct wordt getriggerd door de bewegingen van mijn vingers en de spiertjes in mijn arm. Dan vergeet hij als ware dat mijn arm aan mij vast zit en valt hij aan. Nu dat ik dat doorheb, kan ik voorkomen dat het misgaat. Ik ben gek op hem en ik accepteer dat dit erbij zit. Hij is verder ook zo lief en gezellig, dat maakt een hoop goed.
We spelen elke avond verstoppertje en dat vindt hij helemaal geweldig. S ochtends maakt hij me wakker door mij heel hard kopjes te geven. Vervolgens gaat hij met zijn pootjes op mijn gezicht tikken. En als ik dan nog niet op sta, trekt hij de dekens van het bed af! Dat vind ik zo grappig! Meneer weet precies wat hij wil en daar moet ik zo om lachen. Hij geeft mij heel veel plezier en gezelligheid, ook omdat ik alleen woon. Sjonnie gaat boven alles.
.