Sullivan

Mijn laatste weken zijn als een soort rollercoaster geweest. Het zit namelijk zo.  Mijn baas en ik waren gezellig samen op pad. Ook had mijn baas een boodschappentas mee met wat spulletjes en speeltjes en wat aangebroken blikjes met natvoer. Ik dacht nog, we gaan vast iets leuks doen. We gingen richting het station en mijn riem werd aan het bankje vastgemaakt. De tas werd neergezet en mijn baasje liep weg, zonder mij… Ik wilde eigenlijk heel graag mee, want ik als trouwe viervoeter wil mijn baasje blijven volgen. Mijn riem kreeg ik echt niet los en ik zag mijn baasje in de verte verdwijnen. Moederziel en helemaal alleen bleef ik achter. Ik weet niet hoelang ik daar precies heb gezeten, maar voor mijn gevoel duurde het uren. Gelukkig heeft iemand die mij alleen zag zitten de dierenambulance gebeld en die hebben mij naar DOA gebracht. Ik was heel dat ik niet meer alleen was en vond de verzorgers eigenlijk meteen heel erg lief. Aangezien ik geen chip had, is mijn baasje niet makkelijk te vinden. Daarnaast weten ze bij DOA dus ook niet wat mijn naam was. Ik heb nu een nieuwe naam en daar ben ik heel blij mee! Ik moet hier nog eventjes wennen en vrienden maken met iedereen die hier rondloopt want als je baas je verlaat, dat gaat je niet in de koude kleren zitten natuurlijk. Ik ben er zeker van dat het met mij uiteindelijk helemaal gaat goedkomen! Een lieve knuffel van Sullivan