Riskey

Iedereen keek mij geschrokken aan bij DOA, en sommigen konden niet eens naar mij kijken. Ken je dat? Dat iets er zo vreselijk uitziet dat je er pijn van krijgt in je buik. Nou zo zag mijn achterpoot eruit. Op het eerste gezicht leek er een groot gezwel op mijn poot te groeien, die zich in hele rare bochten wrong. Meer details zal ik jullie besparen.. Na een röntgenfoto bleek mijn been echter op meerdere plekken gebroken te zijn waardoor delen heel erg opgezwollen waren. Het werd al snel duidelijk dat de enige oplossing het amputeren van mijn poot bleek. Je wil niet weten hoe opgelucht ik was, ik liep namelijk al even met deze klachten rond. Bij DOA was het zo geregeld! Maar ik mocht natuurlijk niet te vroeg juichen, mijn wond ging namelijk ontsteken omdat ik er te veel mee bewoog. Ja, niemand had mij verteld dat ik stil moest blijven zitten, daar ben ik ook helemaal niet goed in. Maar na wat antibiotica, zalfjes en pijnstillers was ik weer de oude. Beter zelfs! Ze vinden dat ik nog wat moet revalideren, maar dat woord ken ik helemaal niet joh. Als je me nu ziet rennen door de ruimte zou je soms niet eens merken dat ik een poot mis. Ik kan hier heerlijk spelen, klimmen en relaxen waar en wanneer ik dat wil en ik krijg de liefste aaitjes van iedereen.