Superster Keesje
Zo verwaarloosd als Keesje komen ze (gelukkig) niet vaak binnen bij DOA, maar des te dankbaarder is de metamorfose.
Keesje (10): ‘Ze noemen me ook wel Smeerkees. Niet omdat ik een viespeuk ben, maar door hoe ik bij DOA aankwam. Ik werd gevonden in een vieze kelder. Mijn vacht zat zó in de klit dat ik nauwelijks kon bewegen. En dan bedoel ik écht nauwelijks he: mijn oogleden zaten vast, mijn kop zat vast, m’n poten zaten vast. Mijn ooit zo mooie bos haar was vervilt en rook niet al te fris. Ik kwam er zelfs mee in het nieuws. Niet m’n beste foto, maar ach. Ik ben DOA eeuwig dankbaar. Na een flinke scheerbeurt was ik 2,5 kilo lichter en kon ik eindelijk weer bewegen. En drinken! Kind, wat had ik een dorst! Ik liep ook moeilijk, wat bleek? Ik had een verbrijzeld pootje waar nooit iets aan gedaan was. Even was het de vraag of die poot er misschien af moest, maar dankzij m’n dagelijkse behandelingen bij de fysio ging het steeds beter en mocht ik ‘m houden. Het doet geen pijn meer en ik kan er goed mee leven. Na een intensieve periode vol revalidatie en medicatie kan ik nu trots zeggen dat ik geen medicijnen meer nodig heb! Speciaal voer nog wel, want ik heb een voedselallergie. Verder gaat het gelukkig allemaal goed. We zijn een half jaar verder en ik voel me eindelijk weer een beetje mezelf: de koningin die ik hoor te zijn. Vrolijk en lief, en pittig als ‘t moet. Aandacht delen? Dat doe ik liever niet. Begrijpelijk ook wel, toch? Na zo’n moeilijke tijd.’
Superster Tijger
Tijger weet wat hij wil, wanneer hij het wil en op welke manier. En zorgt dankzij z’n imposante uiterlijk dat-ie het voor elkaar krijgt ook.
Tijger (3): ‘Ik had gewoon een baassie, maar die keek nooit naar me om. Dat was eerst prima, kon ik lekker vrij de hort op. Bovendien: de aardige buren zorgden dat ik altijd genoeg eten kreeg. Maar na een tijdje ging m’n oog ontsteken. Waarom weet ik niet precies, misschien door een kattennagel tijdens een vechtpartijtje. Hoe dan ook, m’n baassie wilde me niet laten behandelen. Geen idee waarom niet. De buren vonden me zielig maar wilden geen eigen kat, dus brachten ze me naar DOA. Dat vond mijn baassie prima, gek he? Daar kreeg ik een zalfie en wat pilletjes. Vast goed bedoeld allemaal, maar ik most er niks van hebben. Het jeukt en prikt dus ik krabde en likte eraan. Ik weet ook wel dat je dan nóg verder van huis bent, maar ik kon ‘t gewoon niet helpen. Gelukkig hadden die DOA-luitjes wel wat trucs. Kattensnoepies geven terwijl ze die oogdruppels erin deden enzo. Ik ben nou eenmaal makkelijk te paaien met eten. En knuffels, daar hou ik ook erg van. Dus vraag ik er gewoon om. Tja, je mot opkomen voor je rechten he, niemand anders die ‘t voor je doet. Ik heb sowieso wel een eigen willetje. Laatst most ik op de foto voor de website. Vind ik leuk hoor, die aandacht, wat kriebels, maar na een tijdje mot ik gewoon los. De ruimte verkennen, op avontuur. Gelukkig ben ik groot en sterk, dus kenne ze me niet houden. Weet je wat trouwens ook wel geinig is? Door m’n grootte pas ik in geen enkel kattenmandje, dus hebben ze een hondenkussen voor me geregeld. Ken ik languit op leggen. Lekker joh! Van straatschoffie naar chique prins, wie had dat gedacht?’
Superster Lucky
Kim Kardashian eat your heart out: mopshond Lucky laat pas écht zien wat plastische chirurgie voor je kan doen.
Lucky (8): ‘Mijn baasje kon niet meer voor mij zorgen, dus kwam ik bij DOA terecht. Daar viel het ze op dat ik niet zo goed kon ademen en veel smetplekken en irritaties in m’n gezicht had. Kwam door de giga rimpel die op m’n neus drukte. Echt, dat minuscule rimpeltje waar jij je iedere ochtend blind op staart in de spiegel is er niks bij. Ik had gewoon een lap overtollig vel op m’n kop. Dus kreeg ik een facelift. Wel een natuurlijke hoor, ik wil niet zo’n strak getrokken kop. Past niet bij me. Maar dit hebben ze heel mooi subtiel gedaan. En het beste is: ik kan weer vrij ademen! Lopen is nog wat lastiger. De arts kon niets vinden dus eerst dachten ze dat ik misschien gewoon een lui moppie was. Maar toen ze voor de zekerheid een röntgenfoto maakten, zagen ze wat er mis is: mijn heupen zijn niet goed gevormd. Valt niet te opereren, maar beweging helpt. Dus stuurden ze me naar de fysio. Normaal ben ik het type ‘liever lui dan moe’. Laat mij maar lekker bij je op schoot liggen kroelen. Maar die fysio… die heeft iets in mij losgemaakt. Letterlijk en figuurlijk. Het liefst ga ik iedere dag. Die waterbak waar ik in moet lopen om spieren op te bouwen? Ge-wel-dig. En dan die massages… de koekjes en de aandacht. Het is best een dure grap – zo’n 30 euro voor een half uurtje – maar man, het is iedere cent waard. Oké, dat lopen gaat nog steeds wat wisselvallig. Soms lijkt ‘t net alsof ik de seintjes naar m’n achterpoten mis. Tot iemand aan mijn eten komt, dan ben ik als er de kippen bij.’
Superster Jim
Jim is van het type ruwe bolster blanke pit: een grote, energieke straatkat die een vechtpartijtje niet uit de weg ging. Tot hij bij DOA smoorverliefd werd.
Jim (4): ‘Ja ja, ik weet wel wat je denkt: hoe komt die gozer an al die littekens op z’n kop? Nou mop, je had die andere katers motten zien. Niks meer van over, hehe. Nee zonder dollen, ik heb de nodige vechtpartijtjes gehad. Hoort bij ‘t leven van een straatkat. Al noem ik mezelf liever niet zo hoor. Zwerver, schooier, het is allemaal zo negatief. Ik ben gewoon een avonturier. Afijn, ik kwam dus bij DOA omdat de wonden op m’n gezicht te erg werden. Ik zat onder de littekens, bloed, oude krassen en grote wonden. Het was geen pretje. En pijn dat ‘t deed! Maar dat zeg ik natuurlijk niet hardop want ik ben geen pussy. Kortom, ik kwam wat opgefokt binnen. Maar inmiddels ben ik wel relaxed. Ik krijg hier lekker veel aandacht en goed eten. Oh en: ze hebben me voorgesteld aan het knapste poesje van de kennel: Diva. Man wat een moppie. Ik wist niet wat ik zag. Was op slag verliefd. Ik kon niet stoppen met aan haar zitten, knuffelen, ruiken, likken. Ze leerde me socialer en liever te zijn. De schat. Wat mij betreft gingen we hokken en kinderen maken. Maar zij vond het te snel gaan. Had een break nodig. Spijtig, maar het is wat het is. Gelukkig kijkt mijn hokkie op die van haar uit. Dus soms geef ik een knipoog. Volgens mij vindt ze dat wel leuk hoor. Die moppies zijn soms maar lastig te begrijpen. Maar ach, wel leuk. Ik hou hoop en tot die tijd vermaak ik me hier prima.’
Vier tips van onze dierenartsen
Overweeg je een hond of kat te adopteren, of heb je dit niet lang geleden gedaan? Onze dierenarts Sigrid heeft vier tips. Lees snel meer!
Op het podium: onze tovenaars
Maak kennis met de magische medewerkers van DOA.
Supersterren
Hooggeëerd publiek! Vol trots presenteren wij u: de Grandioze Metamorfose. De artsen, verzorgers, fysiotherapeuten, gedragsdeskundigen en andere magiërs van DOA toveren speciaal voor u arme stakkers om tot de grootste supersterren.
Bekkie
DOA zorgt 7 dagen per week voor dieren die gedumpt zijn. Dieren die nergens anders terecht kunnen, krijgen bij ons een tweede kans. Wij hebben alles onder één dak om deze dieren te geven wat zij nodig hebben, zowel medisch als qua gedrag. Help jij ook om deze afgedankte dieren te redden?
Sullivan
DOA zorgt 7 dagen per week voor dieren die gedumpt zijn. Dieren die nergens anders terecht kunnen, krijgen bij ons een tweede kans. Wij hebben alles onder één dak om deze dieren te geven wat zij nodig hebben, zowel medisch als qua gedrag. Help jij ook om deze afgedankte dieren te redden?
Vrijbuiters
Een hond wil niet alleen naar buiten om z’n behoeften te doen. Een hond wil rennen, springen, spelen, rollen, uitrazen. Daar worden ze blij van – en wij ook! Want zo blijven honden gezond, leren ze met andere honden omgaan, zitten ze lekker in hun vel. En worden ze de leukste harige huisgenootjes die je kunt hebben.
Hondenverzorger Martine
‘Ik ben via een behoorlijke omweg bij DOA terechtgekomen. Ik heb eerst een horeca opleiding gedaan en daarna een opleiding tot meubelmaker. Ik werkte als decorbouwer maar als gevolg van de financiële crisis in 2008, viel al mijn werk weg. Toen ben ik flink gaan nadenken over wat ik wilde. Dat was het moment dat ik dacht: ik ga mijn hart volgen en alsnog de opleiding tot dierenverzorger doen. Toen ik daarmee klaar was ben ik bij Artis begonnen en daarna heb ik bij een vogelopvang gewerkt. Ook heb ik drie maanden in Noorwegen gewerkt voor een hondensledebedrijf. Op gegeven kwam die ene vacature bij DOA en heb ik gesolliciteerd. Dat is bijna acht jaar geleden!Ik heb het enorm naar mijn zin als hondenverzorger. Ik zorg dat een hond die in bij ons in het asiel komt, een schoon hok, bedje, speeltjes en voer krijgt en ga aan de slag met het gedrag en de medische situatie van de hond. Dan breng ik in kaart wat het dier nodig heeft om zich weer goed te voelen en om klaar te zijn voor adoptie. Ik vind het enorm fijn om asielhonden te helpen om meer vertrouwen te krijgen in mensen en in zichzelf. Als je ziet hoe sommige dieren bij ons binnenkomen, in de knoop met zichzelf, en vaak boos of bang; het blijft bijzonder om zo’n dier helemaal te zien opknappen.Het mooiste voorbeeld vind ik van een Zwitserse herder die uit huis was geplaatst en die in de eerste periode getild moest worden omdat ze te bang was om te lopen. We zijn flink met haar aan de slag gegaan. Maandenlang elke dag met haar trainen. Kennismaken, halsband om en op gegeven moment naar buiten om een rondje te lopen. En toen op zoek naar het perfecte baasje met een andere stabiele hond waar zij zich aan op kon trekken. Dat is gelukt; nu krijgen we mooie berichten van hoe goed het met haar gaat in de nieuwe situatie. Dat wil ik voor elke hond!
Kattenverzorger Samantha
‘Ik werk nu ruim een jaar bij DOA. Daarvoor heb ik lang bij verschillende dierenwinkels gewerkt. Ik heb de switch gemaakt van dierenwinkel naar dierenasiel doordat een voormalige collega van de dierenwinkel die nu bij DOA werkt, vroeg of ik ook bij DOA wilde komen werken. Nou, dat wilde ik wel! ;-)Ik werk bij de kattenafdelingen en wanneer mensen een kat willen adopteren kunnen ze bij mij terecht. Naar aanleiding van het profiel dat zij zelf van tevoren invullen, laat ik zien welke katten bij hen past. Daarnaast maak ik de kennels schoon en geef ik voer en medicatie. Ook help ik met het socialiseren van katten; veel dieren die in het asiel terechtkomen zijn bang. Ik vind het een mooie uitdaging om deze dieren te helpen weer lekker in hun vel te zitten. Het is zo bijzonder om een kat te zien veranderen met tijd en aandacht! Dan komt hun ‘ware kat’ naar boven ongehinderd door zijn (slechte) achtergrond of wat hij verder heeft meegemaakt.Wat katten nog meer nodig hebben om lekker zichzelf te kunnen zijn? Lekker spelen en springen, zich lekker uitleven en energie kwijtkunnen. Grote krabpalen vinden ze geweldig niet alleen om op te klauteren maar ook om op te zitten; ze vinden het heerlijk om de boel lekker te kunnen overzien.’