Lisa en Steve & Nox
Vorig jaar zijn onze twee senioren katten kort achter elkaar overleden. Toen zeiden mijn vriend en ik eigenlijk tegen elkaar, nou nooit meer huisdieren want dit verdriet kunnen we niet aan. Maar het thuiskomen in een leeg huis vonden wij niet leuk. We waren niet op zoek maar ik kwam op Instagram Steve met kerstmuts tegen en ik vond hem gelijk zo leuk, ik kon het niet laten om toch contact met DOA op te nemen. We mochten snel komen kijken en toen was het eigenlijk liefde op het eerste gezicht. Toen konden we het nieuwe jaar beginnen met twee nieuwe huisgenoten en gezelligheid in huis. De dag dat wij kwamen kijken was mijn vriend jarig dus dat was dubbelop feest.We hebben het liefst een zielenpootje uit het asiel die extra aandacht of hulp nodig heeft. Steve was eigenlijk niet zindelijk toen wij hem adopteerde. Dat wisten wij en wilden wij wel rekening mee houden. Één van onze twee oudere katten was ook niet altijd zindelijk en die hebben we ook zindelijk gekregen. Uiteindelijk hebben wij een kattengedragsdeskundige ingehuurd en die is langsgekomen. Zij raadde kattengrit zonder geurtje aan en vertelde dat kattengrit met geurtje voor de mens is en niet voor de kat. Ook raadde zij een XXL-kattenbak aan die je niet zomaar in de winkel kan kopen. Nou, we zetten zo’n grote bak neer en een half uur later zien wij Steve erop zitten! Daarmee was het opgelost, ongelofelijk. Wij hebben dan ook 4 grote kattenbakken in huis staan zodat hij kan kiezen. Hij is natuurlijk een prinsje.Eigenlijk is alles wat Steve en Nox doen grappig. Steve is heel slim en weet hoe hij de lade in de keuken open kan maken. Hij vindt het leuk om overal op te klimmen. We moeten dus al het eten en snacks dubbel goed inpakken. En Nox is gewoon gek, hij is nog heel jong en speels en sjeest alle kanten op.De katten brengen ons zo veel plezier. Wij hebben best wel een lastig jaar achter de rug. Mijn vriend is in een medisch traject beland en ik ben een nieuwe leidinggevende baan begonnen. De katten hebben ons daar eigenlijk doorheen gesleept met hun humor en afleiding. Ik ben ook zo blij dat wij ze een warm, veilig eigen huis kunnen geven. Ik snap niet dat mensen dieren zoals dit kunnen dumpen. Hoe kun je het over je hart verkrijgen? Maar eigenlijk kan ik nu alleen maar blij zijn dat het zo is gelopen; wij hebben nu twee fantastisch leuke katten waar we helemaal verliefd op zijn.Bekijk hier nog meer succesverhalen!
Ans en Tante Dottie
Mijn dochter is vrijwilliger bij DOA en vertelde over Tante Dottie. Ik heb altijd al een ouder dier willen adopteren dus dit was het moment. Toen ik met Tante Dottie ging wandelen bij de kennismaking was ik eigenlijk gelijk verkocht. Eerst had ik haar als pleeghondje omdat ze nog een traject had lopen bij de dierenarts. Toen ze helemaal medisch in orde was heb ik haar gelijk geadopteerd en ging de vlag uit!Ze heette al Tante Dottie toen ze bij ons kwam die naam past zo perfect bij haar, dat moest zo blijven. Dot is ook echt een tante! Ze is 14 jaar oud, wij hebben haar nu al een jaar en het gaat heel goed. Ze kwam uit een slechte situatie en ik heb soms het gevoel dat zij nog steeds aan het opknappen is. Ze komt ook steeds vaker knuffelen en bij me zitten.Wanneer ik thuiskom dan wil ze eigenlijk opspringen om me gedag te zeggen maar dat kan ze niet meer; dan maakt ze kleine hupjes en dat is zo aandoenlijk! Dan gaan we samen naar het kleed zodat ik haar lekker kan knuffelen. Tante Dottie betekent voor mij heel veel liefde en gezelligheid. Mijn dochter, mijn pleegkinderen en ik: wij zijn allemaal verliefd op Tante Dottie.Bekijk hier nog meer succesverhalen!
Nancy en Sjonnie
Ik zag een verhaal over Sjonnie op Instagram en ik dacht gelijk, dit is wat voor mij. Ook bij de ontmoeting klopte het: Sjonnie is een pittige kater en ik denk dat het zo goed ging omdat ik hem het respect en de ruimte kon geven die hij nodig heeft. Dat is nu thuis nog steeds zo; hij kan doen wat hij wil. In het asiel heette hij Gonnie maar dat vond ik maar gek voor een kater dus heb ik er Sjonnie van gemaakt.Inmiddels is hij supergezellig en aanhankelijk. Dat heeft wel tijd nodig gehad. Eerst kon hij nog wel eens aanvallen. Door heel goed op te letten ben ik erachter gekomen dat bij bepaalde bewegingen, bijvoorbeeld wanneer ik op mijn telefoon zit, zijn jachtinstinct wordt getriggerd door de bewegingen van mijn vingers en de spiertjes in mijn arm. Dan vergeet hij als het ware dat mijn arm aan mij vast zit en valt hij aan. Nu dat ik dat doorheb, kan ik voorkomen dat het misgaat. Ik ben gek op hem en ik accepteer dat dit erbij zit. Hij is verder ook zo lief en gezellig, dat maakt een hoop goed.We spelen elke avond verstoppertje en dat vindt hij helemaal geweldig. S’ochtends maakt hij me wakker door mij heel hard kopjes te geven. Vervolgens gaat hij met zijn pootjes op mijn gezicht tikken. En als ik dan nog niet opsta, trekt hij de dekens van het bed af! Dat vind ik zo grappig! Meneer weet precies wat hij wil en daar moet ik zo om lachen. Hij geeft mij heel veel plezier en gezelligheid, ook omdat ik alleen woon. Sjonnie gaat boven alles.Bekijk hier nog meer succesverhalen!
Angelique en Bobby
Ik werk als vrijwilliger bij DOA bij het hondenteam en kom dus regelmatig in het asiel. Ik had Bobby gezien en vond hem gelijk heel grappig met zijn flapoortjes. Bobby was ongeveer 7 maanden oud en we waren eigenlijk niet van plan om een pup te adopteren maar ik kreeg hem gewoon niet uit mijn hoofd. Wij zijn er toen toch voor gegaan en hebben geen seconde spijt gehad.Wij hebben hem nu ruim twee maanden en het gaat heel erg goed. Hij speelt veel en houdt enorm van knuffelen. Het is zo aandoenlijk om hem met zijn aap te zien spelen; die aap is bijna groter dan hij is en het is erg grappig hoe hij daarmee door het huis heen banjert. Wij genieten van hoe hij dingen leert en de wereld ontdekt.We zijn heel blij dat we de stap om Bob te adopteren toch genomen hebben. Ik weet natuurlijk ook uit mijn werk in het asiel hoeveel je voor zo’n dier kunt betekenen. Mijn man heeft long covid en Bobby heeft ons nieuwe energie gegeven. Mijn man was een hardloper en dat kan hij nu niet meer, maar hij kan nu wel lekker met Bobby wandelen. Het hebben van Bobby heeft veel vrolijkheid en positiviteit gebracht, ook voor onze relatie.Bekijk hier nog meer succesverhalen!
Blije beestjes en blije baasjes
De meeste asielverhalen worden gelukkig succesverhalen. Daarom delen we graag een aantal portretten van blije beestjes en baasjes!
Ringo (10)
Yo! Dit is Ringo! (10)
Met mijn lekkere grijze toet heb ik binnen no-time al mijn verzorgers om mijn poten weten te winden. Dat was ook wel nodig hoor, want ik kwam met veel verdriet bij DOA. Mijn baasje is namelijk overleden. Helaas ging het al een langere tijd niet goed met mijn baas en dat kon je ook aan mij merken. Ik was namelijk veeeeel te zwaar, had geen conditie, mijn gebit was slecht en ik had wat bultjes hier en daar. De dierenarts bij DOA heeft een plannetje gemaakt om mij er weer helemaal bovenop te helpen. Ondertussen ben ik wel al meer in beweging hoor! Ondanks het verdriet van het missen van mijn baasje ben ik wel blij dat ik bij DOA mag logeren. De verzorgers zijn lief en houden net als ik veel van knuffelen! Gelukkig maakt het hen niet uit dat ik al 10 jaar oud ben. Ik krijg alle zorg die ik nodig heb!
Kitty (18)
Hoi, ik ben Kitty! (18)
Tja, ik had mijn oude dag wel iets anders voorgesteld dan in het asiel verblijven. Maar ik ga niet bij de pakken neerzitten hoor! Ik ben Kitty en ik ben 18 jaren jong, dat zeggen de dierenartsen althans. Gelukkig voel ik me helemaal niet zo oud. Ja, ik slaap wel veel, en spring niet meer zo hoog en heb niet meer al mijn tanden. Maar je moet mij eens zien als ik lekker eten krijg, dan houdt niemand mij meer tegen. Mijn verzorger is verliefd op mij, dat zegt ze elke dag als ze me knuffelt. Ze zegt dat ik stoer en schattig tegelijkertijd ben, en dat ik braaf mijn medicatie neem. Dat heb ik nodig omdat mijn schildklier te hard werkt. Ik vind het allemaal geen probleem zolang ik lekkers krijg. Maar als je mijn leeftijd hebt dan mag je ook wel wat extra verwend worden en dat vinden ze bij DOA gelukkig ook!
Donna (14)
Uhm, ja, hallo ik ben Donna (14)
Het ging al een tijdje niet meer zo goed met mijn baasje. Ze was al flink op leeftijd, kon niet meer goed voor mij en mijn huisgenootje zorgen, maar ook niet meer voor zichzelf. Er kwam dus hulp in huis. Een geruststellend idee zou je zeggen, maar voor mij was het vreselijk. Ik ben namelijk een oud besje, 14 inmiddels. Mijn oogjes zijn achteruit gegaan en mijn gehoor is ook niet echt best meer. Wanneer er mensen in huis kwamen die ik niet kende en soms zelfs niet doorhad dat zij er waren, schrok ik mij een hoedje! Ik heb dus ook wel eens uit schrik iemand gehapt. Het was echt niet de bedoeling hoor, maar het gebeurde gewoon. Gelukkig, maar ook heel verdrietig, besefte mijn baasje dat het thuis niet meer ging. Daarom ben ik naar DOA gebracht. Daar kwamen ze er achter dat ik ook al een tijdje zorg heb gemist, dat ik wel nodig had. Mijn nagels waren te lang, mijn gebit is slecht en qua gewicht missen er ook nog wel wat kilo’s. Hier bij DOA zijn ze hiermee aan de slag gegaan. Dat vind ik erg fijn. En ook gaan ze mijn vertrouwen proberen te winnen, zodat ik nieuwe mensen en andere omgevingen minder spannend vind. Want nu wanneer ik nieuwe mensen ontmoet ga ik trillen als een rietje! Bij DOA zetten ze alles op alles om mij weer gezond en gelukkig te krijgen💚
Leen (17)
Hallo daar, ik ben Leen (17)
Ik had het thuis niet echt slecht, maar om nou te zeggen dat ik het goed had is ook overdreven. Iemand zag mij bibberend in een portiek schuilen voor de regen en die heeft mij naar DOA gebracht. Daar vonden ze een geregistreerde chip dus mijn eigenaar werd gebeld. Eigenlijk was ik wel opgelucht om weer naar huis te gaan want zo avontuurlijk bleek ik niet te zijn. Maar mijn eigenaar was helemaal niet blij om te horen dat ik gevonden was en wilde mij niet meer komen ophalen… Dat kwam hard binnen kan ik je vertellen. Ik ben al 17 en heb heel wat meegemaakt maar dit overtrof alles. Ik heet Leen trouwens, en vanaf nu kijk ik niet meer achterom! Maar over geluk gesproken, bij DOA kwamen ze erachter dat ik hyperthyroïdie heb, een duur woord voor een te snel werkende schildklier. Daar krijg ik medicatie voor en ik voel me al stukken beter. Ik heb een super super suuuper zacht mandje waar ik heerlijke dutjes in kan doen, en mijn kussentje wordt elke dag opgeklopt. Mijn tweede bloedonderzoek is over 2 weken en dan kijken de dierenartsen of mijn dosering van medicatie aangepast moet worden. Kortom, ik krijg eindelijk de zorg en liefde die ik verdien!
Zout (9)
Hallo daar, ik ben Zout (9)
Mijn leven is niet altijd leuk geweest. Ik kom namelijk uit een verwaarloosde situatie. Toen ik bij DOA binnenkwam, was mijn gebit er zo slecht aan toe dat dit met hoge prioriteit behandeld moest worden! Het was dan ook niet gek dat ik aan de magere kant was, want eten deed gewoon zeer. Mijn vacht zat in de klit en ik zat onder de vlooien! Gelukkig konden ze hier bij DOA snel mijn gebit in orde maken, is mijn vacht behandeld tegen die kriebelige vlooienbeestjes en was de trimbeurt snel gepland bij de trimster. Mijn nagels waren ook te lang, dus echt buiten wandelen, dat deden we niet. Dat is dan ook wel weer terug te zien in mijn gedrag. Ik kan buiten namelijk heel lelijk doen naar andere honden wanneer ik aan de lijn loop. Dat is eigenlijk wel heel gek, want ik vind andere honden ook best leuk. Maar als ik aan de lijn zit, dan ben ik een oude donderstraal! Maar hier bij DOA zijn ze niet voor één gat te vangen en krijg ik gewoon training. Ze zeggen altijd ‘je bent nooit te oud om te leren’. Ik ben blij dat DOA zorgt voor alle soorten dieren en mij helpt om er weer bovenop te komen!
Zwabber (13)
Hoi hoi! Ik ben Zwabber (13)
Je leeftijd is maar een getal, en mijn getal is 13. Maar de eerste dag bij DOA leek ik wel 20, en zo voelde ik mij ook! Ik liep al een poosje alleen op straat en kon bijna niet op mijn poten staan. Ik ben Zwabber en ik heb altijd honger. Dat komt, denken de artsen, door een hele lange periode structureel te weinig en slechte voeding. Dat was ook wel aan mij te zien. Er zit geen grammetje vet aan mijn botten en ik eet je hand erbij op als je me eten aanbiedt! Uit de bloedonderzoeken die ik heb gehad blijkt ook dat mijn lever niet helemaal in orde is. Ik krijg speciaal voer waardoor ik gemakkelijker aan kan komen en dat krijg ik dan elke 2 uur zodat het goed verdeeld wordt over de dag. Ik voel me al stukken beter, maar ben er nog niet hoor. Er moet nog wel een kilootje bij, en ik wil ook wel eens in bad. Heb je een kat dat ooit horen zeggen? Oftewel ik ben gelukkig hier helemaal op mijn plek om de zorg te krijgen die ik nodig heb. Ik hoop alsnog op een paar gezellige, gelukkige jaren bij een nieuw baasje
Maak kennis met onze kranige kanjers
