Medewerker Daphne
Portret medewerker Daphne
Daphne combineert werken, studeren en vrijwilligerswerk allemaal rondom haar grote passie: dieren. Ze werkt als dierenarts in een praktijk in Zeist en is daarnaast regelmatig te vinden bij DOA, waar ze medische zorg verleent aan de asieldieren. ‘Ik ben begonnen als invalkracht, maar inmiddels ben ik alweer bijna twee jaar in dienst. In het asiel zie je een hele andere kant van diergeneeskunde. Veel dieren zijn er slecht aan toe als ze binnenkomen, en je weet vaak niets van hun voorgeschiedenis. Dat maakt het werk intensief, zowel fysiek als emotioneel, maar ook enorm betekenisvol.’Daphne doet dit niet zomaar: al tien jaar is ze vrijwilliger bij een kleiner asiel, en het was altijd al haar droom om dieper de asielwereld in te duiken. Bij DOA krijgt ze die kans. ‘Het is zulk belangrijk werk. Zeker als je een dier vanaf het eerste moment meemaakt en wekelijks controleert. Dat laatste onderzoek, vlak voordat ze geadopteerd worden, dat is de moeilijkste dag en tegelijk de mooiste. Dan weet je: dit dier gaat een nieuw leven tegemoet, en ik heb daar aan bijgedragen.’Naast haar werk en inzet bij DOA studeert Daphne online bij de Universiteit van Edinburgh, waar ze zich specialiseert tot klinisch gedragsdierenarts. ‘Het niet goed in je hoofd zitten als dier is minstens zo zwaar als fysiek iets mankeren. Ik hou van die combinatie: medische zorg én gedragszorg. Veel dieren hebben met beide te maken. Eerst behandel je medisch, maar daarna is gedrag vaak de sleutel om het dier echt helemaal gezond en gelukkig te maken. En dat maakt uiteindelijk ook het baasje gelukkiger.’Hoewel ze uit de Betuwe komt en dus een flink stuk moet reizen naar Amsterdam, doet ze dat met alle liefde. ‘Het is het altijd waard geweest. Ik haal hier zó veel voldoening uit. Dit werk betekent echt iets.’
Terug naar alle verhalen
Medewerker Moon
Portret medewerker Moon
Zes jaar geleden liep ze stage bij DOA tijdens haar opleiding dierverzorging, en dat was meteen raak. ‘Ik vond het hier toen al het leukst van alle plekken waar ik stage liep. Toen wist ik: hier wil ik later werken.’ Na het opdoen van extra ervaring in een hondenopvang en een dierenhotel, kwam haar droom uit: ze kon aan de slag bij DOA. Inmiddels werkt ze er ruim een jaar als hondenverzorger.‘Ik verzorg de honden: trainen, voeren, water geven, de hokken schoonmaken. Eigenlijk alles om ervoor te zorgen dat ze er goed bij zitten en alles hebben wat ze nodig hebben.’ Wat ze het mooiste vindt aan haar werk? ‘Als een hele bange hond, waar je veel tijd en aandacht in steekt, dan ineens stappen vooruit maakt. Dat blijft bijzonder.’ Moon is van jongs af aan gek op dieren. ‘Voor mijn verjaardag maakten mijn ouders een fotoboek en op elke andere bladzijde sta ik met een dier op de foto. Ik wilde altijd dieren knuffelen en verzorgen.’Bij DOA voelt ze zich helemaal op haar plek, ook al zijn de heftige verhalen soms moeilijk. ‘Sommige dieren zijn er echt heel slecht aan toe. Dat grijpt me aan. Maar juist dan probeer ik ze zoveel mogelijk liefde te geven. Ik vind het mooi dat ik iets kan betekenen voor dieren die het moeilijk hebben en ze een betere kans kan geven.’
Terug naar alle verhalen
Vrijwilliger Judith
Portet vrijwilliger Judith
Judith is inmiddels zo’n tweeënhalf jaar actief als vrijwilliger bij DOA, waar ze zich met veel liefde inzet voor de honden. Ze maakt hokken schoon, wandelt met de honden en helpt ze socialiseren. ‘Ik ben gek op dieren en wilde al heel lang vrijwilliger worden, maar vanwege mijn onregelmatige baan was dat lastig. Na corona dacht ik: misschien moet ik het gewoon proberen.’ Ze bezocht een voorlichtingsbijeenkomst en is sindsdien niet meer weggegaan.In het dagelijks leven is Judith verpleegkundige op de spoedeisende hulp en IC, al dertig jaar. ‘Ik draai geen nachtdiensten meer, maar heb nog wel avonddiensten. Het werk is intens, dus het wandelen met honden is echt een moment voor mij om te genieten en ontspannen. Ik hou zelf van wandelen, en met een hond erbij is het extra gezellig. Je ziet hoe blij ze worden als je naar buiten gaat, dat is zó leuk om te zien.’ Haar hart ligt bij de dieren die het moeilijk hebben gehad. ‘De honden die echt van ver komen, die ziek of angstig binnenkomen en dan opbloeien… dat raakt me het meest.’ Omdat haar leven te druk is voor een eigen hond, is vrijwilligerswerk bij DOA voor haar de ideale manier om toch met honden te kunnen zijn. ‘Ik ben ooit begonnen als dierenartsassistent voordat ik de verpleegkunde in ging. Ik wist dat honden leuk waren, maar ik wist niet hoe leuk ze waren tot ik hier kwam werken.’ Het mooiste moment? ‘Als een hondje dat eerst bang was ineens op schoot kruipt. Daar doe je het voor.’
Terug naar alle verhalen
Vrijwilliger Peter
Portet Peter vrijwilliger kattenteam
Peter begon in 2021 als vrijwilliger bij DOA, midden in de lockdownperiode. Na een lange loopbaan bij KLM, waar hij eind 2020 voor een vertrekregeling koos, zocht hij naar iets nieuws. Het was winter, donker, alles lag stil. Een vriend van hem deed al vrijwilligerswerk bij DOA en hij had zelf twee asielkatten, dus de link was snel gelegd.’ Hij begon met het schoonmaken van kattenkennels en het geven van extra aandacht aan bange katten. Inmiddels komt hij nog steeds trouw één keer per week, ook al heeft hij een succesvol eigen trainings- en adviesbureau. ‘Hoe druk ik het ook heb, dit blijf ik doen. Voor mij is het mentale therapie. Even weg van meetings en trainingen, gewoon met dieren bezig zijn.’Peter werkt veel in de quarantainekennels, waar de katten vaak kwetsbaarder of ziek zijn. ‘Dat vond ik in het begin spannend, maar juist ook heel leerzaam.’ Daarnaast is hij ook actief als pleegouder. ‘Ik heb een moederpoes met kittens gehad, jonge kittens, en een nestje weeskittens. Alles wel zo’n beetje. Het is intensief, maar zulk dankbaar werk.’ Hij leerde kleine kittens met de fles voeden, oogjes verzorgen en ze langzaam zindelijk maken. Bij het laatste nestje gebeurde iets uitzonderlijks : één van de kittens was als weesje gevonden op straat en na verloop van tijd adopteerde de vindster het diertje. “We zijn door onze special band met het kitten bevriend geraakt met haar. Dat is toch bijzonder.’Het geeft Peter veel voldoening om iets te kunnen betekenen voor de asielkatten. ‘Schoonmaken is niet mijn hobby, maar het geeft voldoening om het voor de dieren te doen.’ Hij voelt zich steeds meer vertrouwd met kattengedrag en blijft groeien in zijn rol. ‘Ik denk dat ik dit vrijwilligerswerk altijd zal blijven doen. Je ziet hoe een kwetsbaar diertje opbloeit, hoe het opgroeit tot een speelse, blije kat van veertien weken… Dat is echt heel mooi om te zien.’
Terug naar alle verhalen
Reddingsbrigade in actie
Bij DOA vangen we steeds vaker dieren op die door de mens in de steek gelaten zijn. DOA geeft deze verlaten dieren alle zorg die ze nodig hebben om te herstellen. Maak kennis met de DOA reddingsbrigade!
Donatiehost
Ben jij gastvrij, sociaal, houd je van dieren en van opruimen en organiseren? Dan is dit deze vrijwillige vacature voor jou!
Denk aan een dierenverzekering
Bij DOA zien we dagelijks hoe snel medische kosten kunnen oplopen—vaak tot duizenden euro’s. Daarom: denk bij adoptie ook even aan een dierenverzekering (of een goedgevulde spaarpot).
Impy
De DOA reddingsbrigade stelt voor: Impy
Dit is Impy en zij heeft al redelijk wat uitdagingen doorstaan in haar korte leven. Ze zwierf namelijk een poos op straat met een gebroken poot. Gelukkig kwam zij bij de DOA reddingsbrigade terecht, die haar heeft opgevangen en aan het behandelen is. Impy moet van de dierenarts vooral erg veel rust houden wat voor een 5-maanden oud meisje niet altijd makkelijk is. Maar iedereen vindt dat ze het onwijs goed doet! Aan haar toet te zien is het ook echt een meisje met veerkracht. Elke 2 weken krijgt ze een nieuwe spalk en wordt er een röntgenfoto gemaakt om te kijken hoe haar been geneest. Waar ze echt behoefte aan heeft is het spelen met een vriendje of vriendinnetje want dat lukt nu niet met hokrust. Nu nog even hard aan de bak met behulp van de reddingsbrigade en dan kan ze lekker spelen en knuffelen niet alleen met andere dieren maar ook met andere mensen! Dat lijkt Impy wel wat. Help jij ook samen met de DOA reddingsbrigade om dieren zoals Impy te redden?
Terug naar alle verhalen
Flavey
De DOA reddingsbrigade stelt voor: Flavey
Wij als DOA reddingsbrigade kunnen het ons niet voorstellen dat je het zo ver laat komen. Lieve Flavey kwam namelijk vel over been binnen. Dus hup meteen in de actie. Hij kon nauwelijks meer op zijn pootjes staan en werd snel naar zijn kamertje gebracht waar een heerlijke zachte mand voor hem klaar stond. Hij plofte neer. Hij kón niet meer! Arme jongen. Het was alsof hij wist dat hij gered was en niet meer hoefde te vechten om te overleven. Wij gingen flink aan de slag om Flavey te redden: hij kreeg bloedonderzoeken en bleek flink bloedarmoede te hebben. Dat is natuurlijk ook niet vreemd als je geen eten krijgt. Bij ons kreeg Flavey 6 x per dag kleine beetjes eten. Zodat hij weer kon wennen aan voedsel. Iedere week ging Flave 2x op de weegschaal en iedere keer kwam er gewicht bij. Zijn vacht ging weer glanzen, zijn energie kwam weer terug en zijn gezellige karakter werd weer zichtbaar. Want wat is het een lieverd! Toen viel ons ook op dat Flavey een beetje gek loopt. Op de röntgenfoto kwamen we er achter dat zijn heupen niet helemaal mooi gevormd zijn. Gelukkig heeft hij daar geen last van en gaat hij nu een heel nieuw leven tegemoet. Help jij zodat we meer dieren zoals lieve Flavey samen kunnen redden?
Terug naar alle verhalen
Banaan
De DOA reddingsbrigade stelt voor: Banaan
Dit is Banaan! Banaan kwam uit onze ‘fruit’ groep. Wanneer dieren bij DOA belanden, krijgen ze bij ons een nieuwe naam om zo ook een nieuwe start te kunnen maken. Groepen dieren die samen binnen komen, krijgen namen waaruit blijkt dat ze bij elkaar horen. Lychee, De mama van Banaan is bevallen op het Rembrandtplein. Daar heeft ze een paar pups gebaard in de regen, liggend op een doorweekt t-shirt. Niet de beste plek natuurlijk. De DOA reddingsbrigade stond klaar: een groot en schoon kraambed, genoeg eten en een lekkere warmtelamp voor de baby’s.Gelukkig was mama Lychee een hele goede moeder en zorgde ze ontzettend goed voor haar kroost. In de weken dat ze bij DOA waren groeide ze als kool, gingen de oogjes en oren open, en werden ze ontworm, gevaccineerd en gechipt. De socialisatie en het oefenen met het wandelen aan de lijn zijn we ook mee gestart. Na acht weken waren de pups klaar om te vertrekken naar een eigen baasje. De reddingsbrigade heeft haar taak weer goed volbracht!
Terug naar alle verhalen
Betty
De DOA reddingsbrigade stelt voor: Betty
Dit is Betty, een ontzettend lief meisje dat helemaal alleen werd gevonden op straat. Verloren en uitgeput, met kapotte pootjes en nauwelijks in staat om te lopen. Gelukkig bracht een oplettende omstander haar naar DOA. Het zag er op dat moment niet best uit voor haar. Zodra ze binnenkwam, ging onze reddingsbrigade meteen aan de slag. Betty kreeg haar eigen kamer en werd liefdevol naar binnen getild—geen kleinigheid, want dit stevige dametje tikte de 26 kilo aan! Maar met verenigde krachten en een hoop knuffels kreeg ze eindelijk het comfort dat ze zo hard nodig had.De eerste stap was: rust. Betty heeft vooral héél veel geslapen om aan te sterken. Ondertussen zetten we haar ook op een dieet—want wat minder kilo’s zouden haar lijf alleen maar goed doen. Toch bleef ze vreemd lopen. We maakten röntgenfoto’s, en toen werd duidelijk waarom: haar hele skelet staat eigenlijk een beetje scheef. Ze heeft er nu niet per se pijn van, maar het veroorzaakt wel ongemakken. Er was zelfs al beginnende artrose in haar knieën te zien.Helaas is Betty het slachtoffer van doorfokken. Dat kunnen we niet terugdraaien. Wat we wél konden doen? Zorgen dat ze terechtkomt bij iemand die precies weet wat haar ras en haar afwijkingen nodig hebben—qua beweging, voeding en liefdevolle zorg.En dat is gelukt. Betty, de DOA reddingbrigade wenst jou een heel mooi nieuw leven toe!
Terug naar alle verhalen
3 pluiskittens
De DOA reddingsbrigade stelt voor: 3 pluiskittens
Het leven van een knappe kat is niet altijd een sprookje—dat weet moeder Monchou maar al te goed. Tijdens haar bevalling ging het mis: één van de kittens lag dwars, waardoor de rest niet ter wereld kon komen. Met spoed werd Monchou naar de dichtstbijzijnde dierenkliniek gebracht, waar ze direct een keizersnede onderging. Voor één kleintje kwam de hulp te laat, maar deze drie dappere pluizenbolletjes hadden wel een sterke start in het leven. Na de operatie begon het echte werk pas voor de reddingsbrigade. Omdat Monchou pijn had, was het voeden lastig. Daarom kregen de kittens met de hand flesvoeding. Toch deed Monchou alles wat ze kon—met liefde, toewijding en verrassend veel kracht voor een net geopereerde poes. En dat heeft ze fantastisch gedaan! Inmiddels zijn de drie kleintjes acht weken oud. Als ze twaalf weken zijn, worden ze gesteriliseerd en gecastreerd—zodat zij straks een toekomst tegemoet gaan die wél over rozen gaat.
Terug naar alle verhalen