Hoi! Ik ben Mojo.
En ik ben een hond. Maar niet zomaar een hond. Nee, ik ben een snuffelaar-topklasse, een staartzwaai-kampioen, en een knuffelmachine op pootjes.
Mijn verzorgers zeggen weleens dat ik een beetje “ADHD” heb. Ik weet niet wat dat is, maar het klinkt als: rennen, springen, likken en nog meer rennen! Dus ik denk dat het iets goeds is.
’s Ochtends begin ik de dag met een beetje blaffen. Niet omdat er iets is hoor, gewoon om even te checken of iedereen nog leeft. Daarna ren ik vijf rondjes in mijn kennel (warming-up), zoek ik mijn favoriete speeltje (dat ik gister heb verstopt) en begin ik aan mijn levensmissie: zorgen dat niemand zich verveelt. Ik ben superlief hoor. Echt. Vraag maar aan mijn verzorgers. Die krijgen van mij élke dag een luidkeelse groet (en dat is hard werken, want ze loopt steeds weer weg). Ik hou van spelen met ballen, piepspeeltjes, sokken (vooral als ze nog warm zijn) en… oké ja, eigenlijk alles wat beweegt. Of niet beweegt. Beweging is relatief, toch? En weet je wat het allerbeste is aan mijn drukke hondenleven? Knuffeltijd. Na al dat gerace, gespring, gesnuffel en geblaf kruip ik het liefst héél dicht tegen mijn verzorgers aan. Dan zucht ik diep, leg m’n kop op haar schoot, en laat ik al mijn pootjes even rusten. Tot ik weer een idee krijg natuurlijk. (Spoiler: dat duurt nooit lang)
