Ja, Ik zou héél graag samen willen wonen met een andere hond. Maar niet zomaar eentje hoor! Het liefst zo’n super sociale, stabiele hond die mij een beetje op sleeptouw wil nemen. Iemand die mij laat zien dat de wereld niet zo eng is als ik soms denk. Iemand met wie ik samen kan snuffelen, wandelen, spelen, ennnn oké, ook een beetje tegenaan kan kruipen als ik me even geen held voel. Samen is gewoon minder spannend. En samen is ook veel leuker, vind ik.
Ja, mits kat honden gewend is. Die vind ik echt héél raar. Echt hoor. Ze bewegen zo anders! En dan die blik?! Geen idee wat ik met ze aan moet. Dus meestal ga ik eerst een beetje blaffen (oeps) en daarna! Doe ik alsof ze niet bestaan. Gewoon: negeren en weglopen. Probleem opgelost. Ik snap katten gewoon niet zo goed. Maar als mijn nieuwe baasjes een kat hebben die honden gewend is en een beetje relaxed blijft, dan zou ik best een ontmoeting aandurven. Op afstand. Met veel tijd. En liefst een vluchtroute. Voor mij dan hè, niet voor de kat. hihi
Alleen oudere kinderen. Kindertjes! Die vind ik een beetje spannend. Vooral als ze snel bewegen of op me afrennen. Dan schrik ik en wil ik me het liefst verstoppen. Niet omdat ik iets gemeens doe hoor, echt niet! Maar ik weet gewoon niet zo goed wat ik dan moet. Het is me allemaal een beetje te druk. Als een volwassene bij mij komt hurken en het kindje rustig op schoot zit of bij hen staat, dan durf ik wel voorzichtig te snuffelen. Maar echt ontspannen ben ik dan nog steeds niet helemaal. Daarom zou ik het allerfijnst vinden om in een huisje te wonen zonder kinderen. Gewoon, omdat ik dan beter tot rust kom en mezelf durf te zijn. Dan kan ik lekker focussen op groeien, spelen en knuffelen op mijn eigen tempo.
Nog leren. Dat kan ik nog niet zo goed. Of eigenlijk: helemaal niet. Ik ben het gewoon nog niet gewend. Alleen zijn vind ik spannend en een beetje verdrietig. Dan weet ik niet wat ik moet doen en voel ik me heel onzeker. Daarom hoop ik dat mijn nieuwe baasjes me daar rustig bij willen helpen. Met geduld, stapje voor stapje. Zodat ik leer dat alleen zijn niet eng is en dat jullie altijd weer terugkomen. Ik beloof dat ik mijn best ga doen. Maar ik heb daar wel even tijd en aandacht voor nodig. Misschien zelfs een beetje coaching van een andere hondenvriend(in) die het al wél snapt. Want samen leren is zoveel fijner!
Rustige wijk. Nouuu het liefst niet in de drukke stad. Dat vind ik veel te spannend. Al die herrie, mensen, verkeer. Daar krijg ik stress van. Ik droom van een plekje in een rustige wijk, met veel groen. Waar ik samen met mijn nieuwe baasjes fijne wandelingen kan maken. Waar ik lekker kan snuffelen, zonder dat er elke vijf meter iets onverwachts gebeurt. En als er ook nog wat hondenvriendjes in de buurt zijn om mee te spelen? Nou!! Dan ben ik helemaal gelukkig! Hier bij DOA moest ik een keer over een brug. Nou!! Dat was écht het engste ooit. Serieus. Een BRUG?! Wat denken ze wel niet! Ik vond het zó spannend dat ik bijna uit m’n tuigje glipte om er vandoor te gaan. M’n pootjes wilden gewoon niet vooruit. En eerlijk? Ik heb het ook gewoon niet gedaan. Geen stap. Bruggen zijn voor dappere honden. En ik… nou ja… ik ben meer van de veilige paadjes. Misschien durf ik het ooit, met veel geduld en vertrouwen. Maar voorlopig? Liever niet, als het even kan.
Ja, Ik ben echt heel sociaal met andere hondjes. Ik vind het superleuk om met ze te spelen, samen te snuffelen of gewoon een beetje in elkaars buurt te zijn. Maar weet je wat ik ook snap? Dat niet elke hond daar altijd zin in heeft. En dat is oké! Als een andere hond duidelijk maakt dat ‘ie liever met rust gelaten wil worden, dan respecteer ik dat gewoon. Geen probleem. Dan ga ik wel even iets anders doen. Of lekker verder wandelen. Ik vind het vooral fijn om honden om me heen te hebben. Ze geven me vertrouwen en helpen me om dapperder te zijn in de wereld.
Loopt netjes mee. Dat gaat eigenlijk best netjes hoor! Ik loop keurig mee aan de lijn en ik vind wandelen fijn! Tenminste als ik helemaal gewend ben aan mijn omgeving. Als ik ergens nieuw ben dan kijk ik eerst even soort van de kat uit de boom. En dan loop ik heel voorzichtig mee. Vooral op rustige plekjes wandelen vind ik fijn. Daar hoef ik niet elke twee meter te hoeven schrikken. Maar eh… soms heb ik zo m’n momentjes. Dan ruik ik iets súper interessants en wil ik daar per se naartoe. Of ik zie iets spannends en dan wil ik juist de andere kant op. Hard. Weg. Nu. Dus het is wel belangrijk dat ik een goed passend tuigje heb en dat mijn baasjes opletten, vooral op plekken waar ik kan schrikken. Want ja… ik ben nog steeds een klein beetje een zenuwpeesje. Maar wel eentje met een hart van goud.
Nee, Dat kan ik (nog) niet. En eerlijk? Misschien zal ik het ook nooit helemaal veilig kunnen. Niet omdat ik stout ben of expres weg wil rennen, maar omdat ik gewoon heel snel schrik. En als ik schrik, dan wil ik vluchten! Zo ver weg en zo snel mogelijk. Daarom moet ik écht eerst voor langere tijd bij mijn nieuwe baasjes zijn voordat we daar überhaupt over gaan nadenken. Pas als ik me helemaal veilig voel, kunnen we voorzichtig oefenen. Met veel geduld, training en vertrouwen. Maar ook als ik nooit los kan lopen ben ik alsnog een heel blij hondje hoor. Zolang ik maar veilig en geliefd ben.
